Tom I: Od najdawniejszych czasów do upadku świata starożytnego  ilość stron: 343 

Tom II: Od upadku świata starożytnego do końca wieków średnich  ilość stron:384

Majer Samuel Bałaban (hebr. מאיר בלבן; ur. 20 lutego 1877 we Lwowie, zm. 26 grudnia 1942 w Warszawie) – polski historyk, orientalista i pedagog żydowskiego pochodzenia, rabin, jeden z najwybitniejszych badaczy dziejów Żydów w Polsce, współredaktor „Nowego Życia”. ! Uwagi: Delikatnie zarysowane oprawy. Strony książek pożółkłe. Brzegi stron zakurzone.

Literatura żydowska w Polsce – literatura pisana w języku nowohebrajskim lub w jidysz, powstająca na ziemiach polskich. Uznawana jest za część literatury polskiej. Aż do 1939 roku ziemie polskie były obszarem, na którym literatura żydowska, szczególnie pisana w jidysz, rozwijała się najbujniej na świecie. Jej rozwoju nie zahamowała nawet prawna dyskryminacja językowa, jaka dotykała ludność żydowską w okresie zaborów, a która była znacznie dotkliwsza niż ta, która spotykała ludność polską (szczególnie w zaborze rosyjskim, gdzie zabraniano w ogóle nauki języka hebrajskiego i jidysz oraz dawania przedstawień i publikowania wydawnictw w tych językach) – zakazy te były skutecznie obchodzone lub często w ogóle nie egzekwowane. W okresie międzywojnia Żydzi posiadali już własny Związek Literatów, własny oddział PEN Clubu, wydawnictwa oraz biblioteki. Rozwój literatury żydowskiej w Polsce zakończył się po 1968 roku.

Literatura żydowska była zazwyczaj dwujęzyczna – w języku hebrajskim tworzono literaturę elitarną, przeznaczoną dla węższego grona odbiorców, natomiast w jidysz tę, która miała trafiać do szerokiej publiczności (w tym m.in. literaturę masową). W okresie międzywojennym twórcy literatury żydowskiej pisywali także w języku polskim.Do cech charakterystycznych dla polskiej literatury żydowskiej należą: mistycyzm, specyficzny humor, a także tematyka związana z problemami tożsamości religijnej i narodowej oraz asymilacji.W ramach literatury żydowskiej w Polsce dokonywano wielu przekładów na jidysz i hebrajski. Z autorów europejskich tłumaczono m.in. Byrona, Racine’a, Nietzsche’go i Schillera, a z polskich – Prusa, Orzeszkową, Mickiewicza i Reymonta. Przy czym z polskiego na jidysz przekładano stosunkowo rzadko – dobra znajomość języka wśród społeczności żydowskiej powodowała, że utwory polskie czytywane były raczej w oryginale. Dużo częściej przekładano na polski utwory pisane w jidysz, zapotrzebowanie na nie istniało nie tylko wśród Polaków, ale także wśród Żydów słabo znających jidysz.