Starożytność – okres w historii Bliskiego Wschodu, Europy i Afryki Północnej nazywany też antykiem (tylko w odniesieniu Grecji i Rzymu) i obejmujący dzieje tych regionów od powstania pierwszych cywilizacji do około V wieku n.e.

Nowożytność – epoka w historii następująca według tradycyjnej periodyzacji po średniowieczu i poprzedzająca XIX wiek (jako epokę). Za jej datę początkową uznaje się najczęściej upadek Konstantynopola, a tym samym cywilizacji bizantyńskiej (1453) lub odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba (1492). Obie te daty mają wyłącznie charakter umowny – upadek Bizancjum miał bardzo ograniczony wpływ na rozwój kultury europejskiej, natomiast ekspansja europejska w kierunku zachodnim i południowym miała przynieść skutki dopiero w XVI wieku. Realnymi wyznacznikami przejścia od epoki średniowiecznej do nowożytnej są natomiast przemiany kulturowe, polityczne, państwowe, ideologiczne i w ograniczonym stopniu techniczne[1]. W historii świata za umowne zakończenie epoki najczęściej uznaje się wybuch rewolucji francuskiej, a rzadziej kongres wiedeński[2].

I Czasy starożytne Część I -344 str 
I Czasy starożytne  Część II -336 str 
I Czasy starożytne Część III - 315 str 
I Czasy Starożytne Część IV - 311 str 
II Czasy średniowieczne Część I - 272 str. 
II Czasy średniowieczne Część II - 284 str. 
III Czasy nowożytne Część I  -343 str 

III Czasy nowożytne Część II -274 str 
III Czasy nowożytne Część III - 336 str 
III Czasy nowożytne Częśc IV- 311 str 
III Czasy nowożytne Część V - 319 str 
III Czasy nowożytne Część VI - 300 str 
III Czasy nowożytne Część VII - 332 str
III Czasy nowożytne Część IX - 364 str