Juliusz Łukasiewicz (ur. 6 maja 1892 w Sokołówce, zm. 6 kwietnia 1951 w Waszyngtonie) - polski dyplomata, ambasador. Po ukończeniu gimnazjum w Żytomierzu podjął studia na Politechnice w Sankt Petersburgu, uczestniczył czynnie w działalności polskich organizacji niepodległościowych. Od 1914 roku w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). Po utworzeniu Polskiej Komisji Likwidacyjnej do spraw Królestwa Polskiego był sekretarzem osobistym prezesa Komisji Aleksandra Lednickiego, a następnie pierwszym sekretarzem Przedstawicielstwa Rady Regencyjnej w Moskwie, wolnomularz. Po odzyskaniu niepodległości, w listopadzie 1918 wstąpił do służby dyplomatycznej II Rzeczypospolitej i objął kierownictwo Wydziału Wschodniego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Od 1 września 1921 do 1 września 1922 był sekretarzem poselstwa RP w Paryżu, po czym wrócił na stanowisko naczelnika Wydziału Wschodniego MSZ. Od 16 V do 1 VIII 1924 w składzie Delegacji RP przy Lidze Narodów, powrócił do centrali MSZ, awansując w 1925 na stanowisko dyrektora Departamentu Polityczno-Ekonomicznego MSZ. 12 X 1926 mianowany na posła RP w Rydze, misję sprawował do 23 I 1929. Następnie do 22 V 1931 dyrektor Departamentu Konsularnego. W latach 1931 – 1932 poseł RP w Wiedniu, w okresie 1933 – 1934 poseł w Moskwie, następnie od roku 1934 do 1936 ambasador polski w Moskwie (po wzajemnym podniesieniu rangi placówek do szczebla ambasad przez Polskę i ZSRR). Od 20 lipca 1936 – do 7 listopada 1939 ambasador Rzeczypospolitej w Paryżu.