Dunin-Wilczyński Zbigniew - Legia honorowa

Legia Honorowa, Order Narodowy Legii Honorowej – najwyższe odznaczenie nadawane przez państwo francuskie. Legia nadawana jest zarówno cywilom, jak i wojskowym, kobietom i mężczyznom, także cudzoziemcom, za szczególne osiągnięcia w życiu wojskowym i cywilnym. Motto orderu to Honneur et Patrie (fr. Honor i Ojczyzna). Order został ustanowiony przez Napoleona Bonapartego, Pierwszego Konsula Republiki Francuskiej późniejszego cesarza Napoleona I, 19 maja 1802, według kalendarza rewolucyjnego 29 floréala roku X. Pierwotnie posiadał cztery klasy: Legionisty (Légionnaire), Oficera (Officier), Komendanta (Commandant) oraz Wielkiego Oficera (Grand Officier). Odznaczenie zastąpiło zniesione 6 sierpnia 1791 przez Zgromadzenie Narodowe dawne ordery królewskie (wyjątkiem był order za zasługi wojenne, dawny Order św. Ludwika, który zniesiono rok później). 30 stycznia 1805 roku (10 pluviôse’a XIII roku Republiki) dodano klasę najwyższą – Wielkiego Orła (Grand Aigle), oraz zmieniono nazwę klasy Komendanta na Komandora (Commandeur), zaś Legionisty na Kawalera (Chevalier). Według pierwotnych planów Napoleona Legia miała właściwie być rodzajem gwardii republikańskiej, instytucją polityczną broniącą osiągnięć republiki i walczącą o utrzymanie zasad wolności, równości i braterstwa, ale już przy głosowaniu w parlamencie nad wprowadzeniem odznaczenia Pierwszy Konsul trafił na opór skrajnych republikanów, którzy uważali że wszelkie odznaczenia są niezgodne z zasadami Republiki: tak więc w Radzie Stanu było 14 głosów za i 10 przeciw, w senacie 56 za i 38 przeciw oraz w Izbie Reprezentantów 166 za i 100 przeciw.