Paul de Man! W "Literaturze na Świecie" prawdziwe spustoszenie sieją ironia i śmiech pod piórem mistrzów humoru i piramidalnej refleksji - z Friedrichem Schleglem, Baudelairem (wielki esej "O istocie śmiechu", przekład Marka Bieńczyka), Proustem i Kierkegaardem na czele. Ten nieco szalony kwartet, który rozmaitymi pasażami dotarł był, jak się zdaje, do kresu morderczych analiz, znajduje głęboki rezonans w pisarstwie głównego bohatera zeszytu, Paula de Mana (1919-1983) z Yale, autora filozoficznie nastrojonych prac, które cieszą się złą sławą - kto wie, czy nie najbardziej niepokojących tekstów w historii pisania o literaturze. Numer zatem nie jest aż tak wesoły, choć czyta się go jak kryminał, gdyż bohatera interesują różne śmiertelne wypadki przytrafiające się twórcom przy pracy. Ponadto wnikliwej sekcji poddany zostaje w piśmie także sam Paul de Man, a raczej jego postawa, gdy w swej brukselskiej wojennej młodości publikował artykuły na pronazistowskich łamach "Le Soir". Ów nigdy nie skomentowany przez skrytego Belga epizod omawiają w spornym dwugłosie Jacques Derrida i David Carroll na poziomie odpowiednim dla trudnych i wstydliwych spraw.