ierwsza wersja książki Schopenhauera ukazała się w roku 1813 i była jego rozprawą doktorską. W roku 1847 tekst, zwięzłej teorii całkowitej władzy poznania, jak określał zawartość swojej pracy sam autor, został poprawiony i rozszerzony.
Tytułowa zasada racji dostatecznej jest gnozeologicznym kamieniem węgielnym schopenhauerowskiej teorii rzeczywistości. Autor na tle poglądów wybitnych filozofów przedstawia swój wykład zasady racji dostatecznej, która jego zdaniem jest bezwyjątkową zasadą współzależności wszystkich istniejących dla nas obiektów. Zasada ta funkcjonuje jako czworakie prawo: przyczynowości, bycia, motywacji i poznania. Wszystkie przedstawienia, tj. obiekty istniejące dla podmiotu, odpowiednio dla swych klas, pozostają wzajemnie w koniecznym, prawidłowym i co do formy a priori, określonym stosunku, którego wyrazem jest właśnie zasada racji dostatecznej.