Kronika napisana przez Andrzeja Komonieckiego (ok.1658-1729), wójta żywieckiego, obejmuje dzieje ponad trzystu lat, od 1400 do 1728 roku. Dzieli się, jeśli oceniać jej treść, na trzy części. Czasy do roku 1586 opisane zostały głównie w oparciu o Kronikę Polską Marcina Bielskiego. Część druga, do roku 1686, została skonstruowana na podstawie dokumentacji przechowywanej dawniej w Żywcu, miejskiej i kościelnej, do której A. Komoniecki miał dostęp dzięki sprawowanej funkcji. W części trzeciej autor opisał wydarzenia, których był świadkiem, w szerszym zaś terytorialnie zakresie korzystał z różnych źródeł pisanych. Choć zasób materiałów i książek, które znał, był wcale pokaźny, jak w podobnych zabytkach bywało posługiwał się też Komoniecki własną fantazją. Nadało to kronice szczególny charakter - rys indywidualnośći i element prywatnej oceny wydarzeń, wcale nie bez znaczenia dla dzisiejszego czytelnika lub badacza. Jest to bowiem rodzaj pamiętnika, w który wpleciono zacytowane rozmaite akty urzędowe. Ten fakt ma znaczenie o tyle, że na skutek pożaru, archiwum żywieckie doszczętnie spłonęło. Kronika zawiera bogactwo informacji do dziejów gospodarczych i społecznych dawnej Polski, nie tylko tej z okolic Krakowa czy Warszawy, ale z terenów odległych od ośrodków życia kraju. Tu sprawy ważne mieszały się z błahymi, życie codzienne mieszczan i chłopów z pobliskich wiosek, ich obyczaje i obrzędy, ich mentalność zyskały w kronice pełne odzwierciedlenie. Można też znaleźć w niej zapiski z zakresu szeroko rozumianej historii prawa.