Studia zawarte w książce koncentrują się na analizie będącej u władzy partii komunistycznej jako struktury organizacyjnej oraz na podejmowanych w niej procesach decyzyjnych, ze szczególnym uwzględnieniem kryzysów lat 1956,1968 i 1970. Celem badań było opisanie struktury i funkcjonowania Komitetu Centralnego PZPR w latach 1948-1970 jako głównego ośrodka dyspozycji politycznej w państwie. Prace skupiały się wokół czterech podstawowych tematów: struktury instytucjonalnej, procesów decyzyjnych, obsady personalnej i polityki kadrowej oraz stosunków z moskiewskim centrum. Partia komunistyczna - PPR i PZPR - badana jest tak, jak bada się wszystkie inne organizacje, choć oczywiście na pierwszy plan wysuwa się jej specyfika: była bowiem "organizacją władczą" (czy też "partią władzy"), stosem pacierzowym systemu, a więc pole badawcze jest w istocie nieogarnione i niejednokrotnie powstaje trudność w oddzieleniu historii PZPR od historii ogólnej. Autorzy podjęli próbę opisu mechanizmu decyzyjnego: instancji, które podejmowały decyzje, kanałów przepływu informacji i poleceń, stosowanych instrumentów, a także "czynnika ludzkiego", czyli grupy osób, które funkcjonowały na różnych szczeblach tego mechanizmu.