Brewiarz (łac. breviarium = „skrót”) – w chrześcijaństwie księga liturgiczna do odprawiania liturgii godzin, czyli codziennej modlitwy Kościoła.

Liturgia godzin jest obowiązkowa dla księży, biskupów, a także diakonów i większości osób konsekrowanych (zakonnic, zakonników i członków instytutów świeckich), jakkolwiek często jest dobrowolnie praktykowana przez wiernych świeckich. Proces powstawania brewiarza sięga czasów św. Benedykta z Nursji, jakkolwiek na szeroką skalę reforma brewiarza zapoczątkowana została w XVI wieku, szczególnie po soborze trydenckim (1545–1563). Do rozpowszechnienia skróconej formy księgi przyczyniły się też zakony żebracze, jak franciszkanie[2].

Jest podzielony na poszczególne okresy liturgiczne. Zawiera teksty modlitw, psalmów, hymnów. Przeznaczony dla duchowieństwa i niektórych zakonów. Odmawiany przez kapłanów i zakonników w ustalonych porach dnia. Podzielona na poszczególne części: Godzinę Czytań (matutinum), jutrznię (laudes), modlitwę w ciągu dnia: pierwsza modlitwa "z dnia" czyli prymę, przedpołudniową (tertia), południową (sexta), popołudniową (nona), nieszpory (vesperae) i kompletę (completorium). Duchowieństwo diecezjalne oraz wszystkie zakony niemonastyczne (wyjątek stanowią mnisi paulini) posługują się brewiarzem rzymskim, czterotomowym, czterotygodniowym psałterzem. Zakony monastyczne oparte na Regule św. Benedykta, mają swój własny brewiarz, tzw. Monastyczną Liturgię Godzin z dwutygodniowym psałterzem.