Brązy warszawskie

Brązownictwo, jako samodzielna dziedzina rzemiosła artystycznego – przypomina autorka wstępu – rozkwitło w osiemnastowiecznej Francji. W kolejnym stuleciu moda na brązy rozprzestrzeniła się, stąd warsztaty brązowników zaczęły licznie się pojawiać w wielu zakątkach Europy. Warszawa była jednym z ośrodków, który rozwijał się aż do wybuchu II wojny światowej. Praca „Brązy warszawskie: dzieła, twórcy, kolekcjonerzy i badacze”, w której zebrane zostały referaty wygłoszone podczas sesji zorganizowanej przez Oddział Warszawski SHS i Koło Naukowe IHS UKSW w 2014 roku, jest prezentacją najważniejszych warsztatów brazowniczych stolicy i ich artystycznego dorobku. Siłą rzeczy, głównym obiektem zainteresowania autorów tomu stała się założona w 1862 roku nasłynniejsza warszawska firma: Bracia Łopieńscy. Obok firmy z ulicy Hożej przypomniano inne, zasłużone warsztaty brązownicze: Ferdynanda Jana Giersza, Antoniego Szpechta oraz Władysława Miecznika, jednego z ostatnich w Warszawie mistrzów brazownictwa.
Obok wspomnianego bloku tekstów wspomnieć należy o artykułach poświęconych stykom archeologii i brązownictwa, w tym dziewiętnastowiecznym pracowniom, które zajmowały się ustalaniem składu chemicznego zabytków archeologicznych. W kolejnych tekstach przypomniano postać chemika i archeologa, Erazma Majewskiego oraz Feliksa Łopieńskiego, mistrza brązownictwa, ale też i rzeczoznawcę i autora prac z dziedziny archeologii
Bogato ilustrowana publikacja zawiera indeks osób.