Svante August Arrhenius (ur. 19 lutego 1859 w Uppsali, zm. 2 października 1927 w Sztokholmie) – szwedzki chemik i fizyk, jeden z twórców chemii fizycznej. Studiował w Uppsali i został docentem chemii fizycznej. Opracowywał teorię dysocjacji elektrolitycznej. Zajmował się właściwościami toksyn i antytoksyn, kinetyką chemiczną (m.in. równanie Arrheniusa), badaniem temperatur planet i korony słonecznej oraz badaniem zorzy polarnej. W latach 1897-1902 był rektorem Uniwersytetu w Sztokholmie (ówcześnie Stockholms högskola). W 1903 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za opracowanie teorii dysocjacji elektrolitycznej. W 1907 sformułował hipotezę panspermii, wg której życie rozprzestrzenia się w kosmosie dzięki bakteriom przemieszczającym się pod wpływem ciśnienia światła. Arrhenius dokonał obliczeń wpływu ilości dwutlenku węgla (CO2) w atmosferze Ziemi na temperaturę. W 1896 roku ocenił, że wytwarzanie tego gazu przez człowieka może spowodować nadmierny wzrost temperatury za kilka tysięcy lat; w 1908 roku poprawił to przewidywanie na kilkaset lat - niemniej jednak uważał, że jest to odległa przyszłość i bardziej go interesowało znaczenie zmian ilości CO2 dla epoki lodowcowej. ! Uwagi: Oprawa jest nieco wytarta i odbarwiona, brzegi stron zakurzone. Strona tytułowa jest zabrudzona, numery stron przy spisie treści są poprawione długopisem. Blok jest spójny, druk zachowany w dobrym stanie.