Walter Bendix Schönflies Benjamin (ur. 15 lipca 1892 w Berlinie, zm. 26 września 1940 w Portbou) – niemiecko-żydowski filozof, teolog, teoretyk kultury, tłumacz, marksistowski krytyk literacki i eseista.
Walter Benjamin oraz jego młodsze rodzeństwo, Georg (1895–1942) i Dora (1901–1946), urodzili się i wychowali w zamożnym, zasymilowanym domu żydowskim w Berlinie. Ojciec, Emil, był bankierem w Paryżu i z czasem przeprowadził się do Berlina, gdzie został handlarzem antyków i poślubił Pauline Schönflies.
W roku 1902 dziesięcioletniego Waltera zapisano do Kaiser-Friedrich-Gymnasium w Charlottenburgu, które ukończył dziesięć lat później. Zdrowie chłopca nie było najlepsze, dlatego w 1905 roku rodzice wysłali go do szkoły z internatem (Hermann-Lietz-Schule) w Haubindzie w Turyngii, gdzie spędził dwa lata. Jeden z jej dyrektorów, Gustav Wyneken, był autorem nowatorskiego programu reformy edukacji. Benjamin zachwycił się prostotą systemu Wynekena, opartego na idei, że naczelnym zadaniem szkoły ma być wychowywanie młodzieży do życia w społeczeństwie przyszłości. W pisemku szkolnym Der Anfang (Początek), poświęconym propagowaniu idei Wynekena, ukazał się w roku 1910 pierwszy opublikowany tekst Benjamina, wiersz o poecie. Drogi Benjamina i Wynekena rozeszły się na tle stosunku do pierwszej wojny światowej. Ale już wcześniej pojawiły się różnice, które można sprowadzić do opozycji ciała i ducha. Wyneken był zwolennikiem osobistych więzi między nauczycielem a uczniem (z podtekstem homoseksualnym), Benjamin kładł nacisk na więzi duchowe, kulturowe. W roku 1907 po powrocie do Berlina wznowił naukę w Kaiser-Friedrich-Gymnasium.
W roku 1912, mając 20 lat, rozpoczął naukę na Uniwersytecie Albrechta i Ludwika we Fryburgu, ale pod koniec letniego semestru wrócił ponownie do Berlina, gdzie zapisał się na Uniwersytet Humboldtów, by kontynuować studia z zakresu filozofii. Wybrany na przewodniczącego stowarzyszenia studenckiego Freie Studentenschaft, poświęcił się pisaniu esejów, wskazując na potrzeby zmian zarówno w kulturze nauczania, jak i w kulturze ogólnej. Po upływie kadencji (nie został wybrany ponownie) skupił uwagę na studiach we Freiburgu, szczególnie na wykładach Heinricha Rickerta. W okresie tym odwiedził również Paryż i niektóre rejony Włoch.
W 1914 roku, gdy I wojna światowa zwróciła Niemcy przeciwko Francji, Benjamin rozpoczął tłumaczenie francuskiego poety Charles’a Baudelaire’a. 8 sierpnia 1914 roku dwoje jego przyjaciół popełniło samobójstwo w proteście przeciwko wojnie. Benjamin bardzo przeżył ich śmierć, a zareagował, pisząc esej o „Idiocie”, w którym dowodził, że jest to lament Dostojewskiego nad niedoskonałością ruchów młodzieżowych.
W roku 1915 Benjamin, podążając za ówczesną narzeczoną, przeprowadził się do Monachium i kontynuował studia na tamtejszym uniwersytecie. Uczęszczał na kolokwium Waltera Lehmanna o kulturze prekolumbijskiego Meksyku oraz religii Majów i Azteków, gdzie poznał osobiście Rainera Marię Rilkego. Na Uniwersytecie Monachijskim poznał również Gershoma Scholema, który pozostał jego przyjacielem przez całe życie. Nie poznał natomiast Kafki, choć ten w roku 1916 publicznie czytał w Monachium Kolonię karną. W tym samym roku napisał artykuł o niemieckim poecie Friedrichu Hölderlinie.
