O autorze: Krzysztof Maurin (ur. 14 lipca[1] 1923 w Kaliszu[2] lub Warszawie[1], zm. 14 stycznia 2017 w Warszawie[3]) – polski matematyk i fizyk matematyczny, od 1966 r. profesor zwyczajny matematyki na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Stworzył Katedrę Metod Matematycznych Fizyki na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego i był po wojnie kontynuatorem warszawskiej szkoły matematycznej. Specjalista w zakresie teorii reprezentacji grup i przestrzeni Hilberta; autor szeroko znanych, pionierskich w obszarze polskojęzycznym monografii. Od początku lat 70. prowadził na UW seminarium „Systemy otwarte”, na którym gościło wielu wybitnych uczonych i myślicieli z Polski i zagranicy (w tym także tłumaczony przez prof. Maurin na jęz. polski fizyk Carl Friedrich von Weizsäcker). Profesury gościnne na wielu uniwersytetach europejskich, m.in. w Niemczech, Francji, Włoszech, Szwecji i Szwajcarii. W latach 80. był też zapraszany z wykładami na papieskie seminaria w Castel Gandolfo. Autor popularnego trzytomowego podręcznika akademickiego Analiza, wydawanego nakładem wydawnictwa PWN[4]. Opublikował ponad sto artykułów naukowych. Oprócz matematyki i fizyki Maurin zajmował się także filozofią i teologią. W swoich pracach przedstawiał własne idee na temat głębokich związków między matematyką, filozofią i teologią. W latach 60. i 70. publikował w miesięczniku Znak pod pseudonimem Michał Mazur. W latach 90. zasiadał w radach naukowych pism Gnosis oraz Albo albo. Związany był z kręgiem skupionym w Komorowie wokół Roberta Waltera. Wysoko cenił twórczość Martina Bubera, Viktora Frankla, Rudolfa Bultmanna, Karla Jaspersa, Gershoma Scholema, Raimona Panikkara, Jana Pawła II, Karla Löwitha, Rudolfa Otto, Waltera F. Otto, Carla Gustava Junga, Paula Tillicha, Henry’ego Corbina, Friedricha Weinreba, Rudolfa Steinera, Jerzego Prokopiuka, Jeana Gebsera oraz Leopolda Zieglera. W 1960 otrzymał Nagrodę im. Stefana Banacha. Pośmiertnie, w styczniu 2017 prezydent RP odznaczył go Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[5].