Zofia Żurakowska to pisarka, prozaiczka i autorka książek dla dzieci i młodzieży. 31 maja przypada jej 125 rocznica urodzin. Z tej okazji warto przypomnieć najciekawsze książki autorki.
Zofia Żurakowska urodziła się w 1897 roku w Wyszpolu koło Żytomierza. Jej rodzicami byli Witold Duszyński i Stanisława z Salisów. Podczas jednej z imprez dobroczynnych w 1917 roku poznała swojego przyszłego męża – Czesława Żurakowskiego. Mężczyzna był instruktorem ochotniczych oddziałów wojska polskiego i niedługo po ślubie zginął w potyczce pod Niemirowem. Natomiast rodzina pisarki przeniosła się do Warszawy.
Stan zdrowia Zofii się pogarszał, mimo to w 1919 roku zgłosiła się jako sanitariuszka do szpitala polowego we Lwowie. W tym samym roku zachorowała na gruźlicę. Od tego momentu wiele lat spędziła w sanatoriach – w Davos, Nervii i Zakopanem. Wtedy także zaczęła pisać. „Skarby” to jej autobiograficzna powieść, która ukazała się w 1925 roku, z kolei druga część „Pożegnanie domu” dwa lata później.
Pisarka może poszczycić się kilkoma nagrodami. Jedną z nich jest drugie miejsce w konkursie „Widomości Literackich” za opowiadanie „Buty”, które otrzymała w 1928 roku. Był to jej początek twórczości literackiej dla dorosłych. Pisała także dla młodzieży, za co została wyróżniona nagrodą Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego w 1931 roku.
Opublikowane przez nią powieści weszły do kanonu lektur dla gimnazjalistów w II Rzeczpospolitej. Jednak po wojnie decyzją władz PRL zostały niezwłocznie wycofane. Jej dzieła ponownie zostały wydane dopiero po 1989 roku, a wcześniej w drugim obiegu ukazała się „Pożoga”. Żurakowska planowała wydać także trzeci tom „Skarbów”, jednak nie ukończyła go. Szkice i notatki powieści „Nieporozumienie” spłonęły w pożarze warszawskiego mieszkania pisarki podczas II wojny światowej.
W maju 1931 roku udała się na kurację do Rabki, gdzie krótko po przyjeździe zmarła. Została pochowana na Starym Cmentarzu przy ulicy Orkana, grób zachował się do dziś. W 1931 roku w „Wiadomościach Literackich” ukazało się pośmiertne wspomnienie pisarki przez Marię Dąbrowską.
„Skarby” – autobiograficzna powieść Żurakowskiej
„Skarby” to powieść, która ponownie zaistniała na rynku wydawniczym w 1994 roku. Jej akcja toczy się jeszcze przed I wojną światową w Niżpolu. To tam mieszka rodzina Charlęskich, gdzie wakacje spędza sympatyczne rodzeństwo: Olek, Marta, Nikodem, Tomek i Ania.
Dzieci przeżywają radosne dni pełne przygód. Pływają po jeziorze łódką – tym samym narażając się na niebezpieczeństwo, zwiedzają ruiny starego zamku, gdzie bawią się w najazd Tatarów, piszą wiersze, zachwycają się naturą, śledzą poczynania Kmicica w „Potopie”. W końcu odkrywają skarb – pozostałości po powstaniu styczniowym.
„Skarby” to powieść zapomniana. Rzadko się po nią sięga, a szkoda. Warto powrócić do świata dzieciństwa, gdzie wszystko było beztroskie, a każdy dzień stanowił kolejną okazję do przeżywania przygód i odkrywania świata. W książce nie brakuje humoru i dziecięcej radości. Może pojawić się także nuta nostalgii, za tym, czego już nie ma. Polecamy!
Brak Komentarzy