Podchodzę do 4-letniej dziewczynki, która w małych dłoniach, nie do końca zgrabnie, przewraca książeczkę. Patrzę kątem oka na okładkę – no tak, Psi Patrol. Czego innego mogłam się spodziewać?
– Tosiu, co najbardziej lubisz w książeczkach?
Podnosi wzrok i patrzy pytająco. Trzeba inaczej, więc podejmuję jeszcze jedną próbę.
– Lubisz czytać?
Ponowne spojrzenie. Fakt, co czterolatka może wiedzieć o czytaniu? Zrezygnowana patrzę w dal. Próbuję sobie przypomnieć, czy mi ktoś czytał. A Tobie? Co czułeś, gdy nauczyłeś się rozróżniać słowa? Pamiętam piękne wydanie Baśni Andersena. Ładna czcionka, śliskie, chłodne strony i ilustracje z rumianymi postaciami. Z wiekiem okładka zaczęła odpadać, ale książka wciąż wracała do moich dłoni. Z zamyślenia wyrywa mnie tosiowy głos.
– Lubię jak mama jest obok i czyta. I jak tata też.
Uśmiecham się na tę mądralińską odpowiedź. Prostą i szczerą. Więc najważniejsza jest obecność. Ma rację, bo czy jest coś lepszego niż historia opowiedziana ukochany głosem, która ukoi serce i ukołysze do snu?
Andersen mawiał, że baśnie to pudełka – dzieci oglądają opakowanie, a dorośli mają zajrzeć do wnętrza. Zdarza się, że widzimy więcej niż czasami byśmy chcieli. Poznajemy biografię pisarza, przekładamy ją na interpretację utworu, dodajemy emocje, szukamy spisku. Często nasze śledztwo kończymy wnioskiem, że dana książka to zło; że na zawsze zmieni życie naszego dziecka – córka nie zostanie feministką, a syn obywatelem świata.
A co, jeśli w oczach Twojego dziecka Kubuś jest tylko misiem, a Prosiaczek tylko jego przyjacielem? A ukochana bajka to element chwili pełnej bliskości i miłości – w przyszłości najlepsze wspomnienie?
Dzisiaj Międzynarodowy Dzień Książki dla Dzieci – dobry czas, aby wspólnie zanurzyć się w świat wyobraźni.
Pamiętacie swoje ukochane bajki z dzieciństwa?
Brak Komentarzy