Główny bohater Starości nazywa się Emilio, pracuje jako urzędnik w Trieście i ma 35 lat. Po raz pierwszy w życiu udało mu się nawiązać bliższą znajomość z kobietą. Piękna Angiolina jest kokietką o dosyć lekkich obyczajach, lecz zakochany Emilio tego nie dostrzega.  Drugą ważną kobietą w życiu Emilia jest jego młodsza siostra Amalia. Ta spokojna, nieładna dziewczyna przez wiele lat pokornie prowadziła bratu dom, a w wolnym czasie czytała powieści, których miała aż 500. Nigdy przedtem nie tęskniła za miłością, ale teraz, obserwując romans Emilia, uświadamia sobie, że jej życie jest nudne, puste i bezsensowne. Zaczyna wyobrażać sobie, że kocha ją przyjaciel brata, rzeźbiarz Balli. To, co jest zwyczajną uprzejmością, uważa za oznaki miłości.  W książce znajduje się wiele opisów namiętnej miłości, zazdrości i zranionych uczuć. Główny bohater to człowiek bardzo skomplikowany, nieumiejący rzetelnie określić swoich zalet i wad. Napisał jedną powieść i z tego powodu uznaje się za geniusza. Choć kocha Angiolinę, nie myśli o ożenieniu się z nią, gdyż uważa, że takie cudo jak on zasługuje na lepszą partię. Sądzi, że jest człowiekiem bardzo doświadczonym, choć niemal niczego nie przeżył, cała jego wiedza pochodzi z książek. Myli się też co do kobiet. Nie dostrzega na przykład, że jego na pozór spokojna siostra przeżywa dramat i ukrywa różne tajemnice.  Tę powieść, wydaną po raz pierwszy w roku 1898, czyta się zaskakująco dobrze. W ogóle się nie zestarzała. Jej największe atuty to piękny język, ciekawi bohaterowie oraz wnikliwe opisy uczuć. Książka nosi tytuł Starość, ale żaden z ważniejszych bohaterów nie liczy sobie więcej niż 35 lat. Słowo to odnosi się więc nie do wieku metrykalnego, tylko do samopoczucia, stanu znużenia, braku perspektyw na przyszłość. Emilio ma w sobie mniej życia niż niejeden staruszek. Nie umie zapanować nad lenistwem, brakuje mu energii i siły woli. Odkładałam książkę z przekonaniem, że to, co miał przeżyć, już przeżył i że już nigdy nie przydarzy mu się nic ważnego.