Fascynacja Hemingwaya corridą przeszła już do legendy, ale znacznie mniej wie się o żmudnych studiach, jakie autor "Śmierci po południu" odbył, pragnąc zgłębić ten fenomen obyczajowy i kulturowy, jakim jest walka byków (bibliografia do pierwszego wydania tej książki z 1932 roku obejmowała 3077 tytułów!) Ale to nie jest kompilacja różnych publikacji (te stanowią jedynie intelektualne zaplecze dla nader wnikliwego studium "Tauromachii", jakie stworzył w tej książce autor), ani nawet prosta relacja z niezliczonych walk byków , jakie pisarz na własne oczy ogladał, z rozmów z wybitnymi matadorami, które odbywał, ani utarczek z nierzetelnymi sprawozdawcami prasowymi z corridy. Można się w tej książce dosmakować uporczywego dążenia duszy ludzkiej, dyktowanego pragnieniem zdarcia z prawdziwego oblicza ludzi wszystkich przyziemnych masek , zdemaskowania wszelkich fałszywych, przybieranych dla efektu póz. W dramatycznej konfrontacji matadora z rozjuszonym bykiem widział Hemingway model sytuacji, w której odsłania się i sprawdza rzeczywista wartość człowieka, jego męstwo i waleczność. I nie przypadkiem z powodu tej właśnie książki, zakwestionowanej brutalnie w tym właśńie, moralistycznym sensie, Hemingway spoliczkował jednego z jej złośliwych krytyków, wywołując skandal w nowojorskim światku literacko-wydawniczym. Dziś wartość literacka i poznawcza "Śmierci po południu", sprawdzona przez lata żywego nią zainteresowania czytelników w wielu krajach, broni się już sama.