Zofia Abramowiczówna (ur. 14 czerwca 1906 w Wilnie, zm. 29 maja 1988 w Warszawie) – polska filolog klasyczna, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.Była córką Ludwika (1879–1939), działacza niepodległościowego, historyka książki, publicysty, redaktora i wydawcy „Przeglądu Wileńskiego”, oraz Julii z Salmonowiczów (1882-1971). Absolwentka Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej w Wilnie, maturę zdała w 1924. Po ukończeniu Uniwersytetu Stefana Batorego (1931) rozpoczęła pracę na tej uczelni i tam uzyskała stopień doktora na podstawie rozprawy Études sur les hymnes homériques (1937), przygotowanej pod kierunkiem prof. Stefana Srebrnego (wcześniej opiekuna jej magisterium). Pracę na uniwersytecie (kolejno asystentka i starsza asystentka) łączyła z nauczaniem łaciny w wileńskich szkołach średnich – Gimnazjum Nazaretanek (1928–1929) i Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego (1930–1932); w 1932 zdała egzamin państwowy na nauczyciela szkół średnich w zakresie filologii klasycznej i historii antycznej. Otrzymawszy stypendium Funduszu Kultury Narodowej spędziła osiem miesięcy 1938 w Berlinie jako słuchaczka Institut für Altertumwissenschaft.