Ludwik Bazylow (ur. 14 kwietnia 1915 we Lwowie[1], zm. 17 stycznia 1985 w Warszawie[2]) – polski historyk, badacz dziejów Europy Wschodniej, profesor Uniwersytetu Warszawskiego oraz Wojskowej Akademii Politycznej. Ukończył studia historyczne w 1936 i polonistyczne w 1938 roku na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie; w 1939 otrzymał w tej samej uczelni tytuł doktora historii (praca pod tytułem "Starania Stefana Batorego o koronę polską") i starszą asystenturę w Katedrze Historii Polski. W latach 1940-1946 pracował w szkolnictwie i w Ossolineum, od 1946 roku na Uniwersytecie Wrocławskim, a od 1952 na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1952-1956 zastępca profesora, a 1956-1961 docent na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1961 roku został profesorem nadzwyczajnym, a w 1968 – zwyczajnym. Od 1961 roku był kierownikiem Katedry i Zakładu Historii Słowiańszczyzny i Europy Wschodniej UW. 1958-1966 prodziekan i dziekan Wydziału Historycznego UW. W latach 1966-1969 prorektor Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1957 był także kierownikiem Zakładu Badań Historycznych Instytutu Polsko-Radzieckiego w Warszawie. Równolegle był w latach 1975-1981 dyrektorem Instytutu Krajów Socjalistycznych Polskiej Akademii Nauk. Od 1973 przewodniczył Komisji Historycznej Polsko-Radzieckiej PAN. Członek PZPR od 1949 roku. W 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Członek Rady Redakcyjnej periodyku Materiały i studia do historii prasy i czasopiśmiennictwa polskiego[3]. Przez wiele lat był czynnym członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego, Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej ds. Kadry Naukowej, Komitetu Nauk Historycznych PAN. Był również wiceprzewodniczącym Komitetu Słowianoznawstwa oraz redaktorem naczelnym periodyku "Pamiętnik Słowiański". Przez 10 lat przewodniczył Komitetowi Głównemu Akademickiego Turnieju Znajomości Języka Rosyjskiego i Wiedzy o Kraju Rad. Wyróżniony nagrodą Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki I stopnia (czterokrotnie - 1970, 1973, 1982, 1983) oraz II stopnia (1967), a także nagrodą zespołową (1978). Otrzymał także nagrodę indywidualna Roku Nauki Polskiej (1973), nagrodę indywidualną Sekretarza Naukowego PAN (1978), nagrodą (zespołową) Trybuny Ludu, nagrodą im. Ludwika Waryńskiego (1983), nagrodą im. Wandy Wasilewskiej (1984). Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, tytułem honorowym "Zasłużony Nauczyciel PRL". Doktor honoris causa Uniwersytetu im. Łomonosowa w Moskwie (1971). Jego dorobek naukowy obejmuje blisko 300 pozycji różnego rodzaju, które dotyczą głównie historii Rosji, dziejom Słowiańszczyzny oraz historii powszechnej. Jego synem był dziennikarz Krzysztof Bazylow.