Janusz Tarnowski (ur. 11 lipca 1919 w Warszawie, zm. 23 października 2012 tamże) – polski duchowny rzymskokatolicki, prof. zwyczajny doktor habilitowany, psycholog, pedagog, prekursor pedagogiki chrześcijańskiej w Polsce, twórca pedagogiki personalno-egzystencjalnej, publicysta, wykładowca akademicki. Tarnowski był twórcą pedagogiki personalno-egzystencjalnej (lub egzystencialno-personalnej). Jej koncepcję i założenia przedstawił w swojej rozprawie habilitacyjnej – „Problem chrześcijańskiej pedagogiki egzystencjalnej”. Punktem wyjściowym jego założenia było spostrzeżeni iż dzisiaj wychowanie religijne nie dotyka głębi osoby dziecka i młodego człowieka, a ma bardziej znamiona tresury. Na skutek takich działań wychowanie ma charakter zewnętrzny, pozorny i krótkotrwały i przede wszystkim brakuje w nim osobistego, dogłębnego spotkania z Jezusem Chrystusem, które dokonywałoby wewnętrznej przemiany. Ks. Tarnowski stwierdzał, iż owo spotkanie z Jezusem jest łaską i nie da się go wyreżyserować, ale można wychowanka do niego przygotować. (z Wikipedii)