Głównym tematem książki jest nowa i najnowsza literatura polska w jej stylowo-artystycznym zróżnicowaniu. Opis literacko-kulturowych zjawisk (z perspektywy końca XX i początku XXI wieku) ujawnia nie tylko ich cechy charakterystyczne, ale także nowe formy literackiej komunikacji. Z jednej strony poznajemy literaturę w „językach nowej wrażliwości” (estetyka codzienności, potoczności), z drugiej ponowoczesne narracje z literacką tradycją, z bliższą i dalszą historią, z polską tożsamością („A ja, kim jestem?”). Obecne w nowej rzeczywistości (po przełomie 1989 roku) tonacje literackiej rozmowy między tekstami i podmiotami wiele mówią o zmianie punktów widzenia, ale też wartościowania tradycji i historii (krytyczny dystans, parodie, ironie, groteski). Analizowane w odmianach czasu teraźniejszego style i tematy nowej literatury prowadzą do określenia odmian stylowo-tekstowych – od stylu przekładu życia na literaturę („fotografia wierszem”; „fotografia prozą”), poprzez mityzacje i liryzacje prozy współczesnej do form multimedialnych i interaktywnych.