Największy intelektualista europejskiej literatury, jeden z najmłodszych noblistów w historii.

Albert Camus, wybitny francuski dramaturg, pisarz, eseista i reżyser. Jego dzieła poruszają niezwykle trudne pytania związane z życiem i moralnością człowieka. Krytycy literatury dzielą dzieła Camusa na dwa tryptyki: mity Syzyfa i Prometeusza. Podział ten pokazuje, jak ewoluowały poglądy pisarza. Pierwszy z tryptyków, mit o Syzyfie, to książki zawierające w sobie głęboką analizę konfrontacji między logiką działania a światem emocji i uczuć człowieka. Do tego tryptyku zaliczają się dzieła takie jak Mit Syzyfa, Obcy oraz sławny i znany wszystkim Kaligula. Drugi tryptyk, czyli mit o Prometeuszu, to dzieła których celem była inna moralność. Człowiek zbuntowany, Nieporozumienie, czy Dżuma to utwory, których głównym celem było ukazanie głębokiego zaangażowania w obronę i sprawy człowieka. W 1957 roku Albert Camus otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury, za ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia. Niestety, trzy lata po tym wydarzeniu, pisarz zginął w wypadku samochodowym.

Zapoznaj się z twórczością Alberta Camus dzięki poniższym literackim propozycją.

Obcy – Albert Camus »

Obcy przyniósł Albertowi Camusowi popularność. Stał się bestselerem, czego Camus chyba nie do końca rozumiał, nie chciał być autorem wyłącznie Obcego. Chciał nie chciał, w roku 1940 dał światu zwierciadło, w którym może przejrzeć się człowiek. To jedna z książek (nie tylko francuskich czy dwudziestowiecznych, ale książek w ogóle), które są w ciągłym obiegu czytelniczym, to znaczy są nieustannie czytane i interpretowane. Wciąż aktualne, niepokojące. Domagające się kolejnych edycji, kolejnych przekładów. Bohater zagadka, Meursault, który imię zawdzięcza czy to znanemu burgundowi, czy skażonemu burgundzkim u mariażowi słońca i morza, z których się zrodził, z którymi się stapia, które przynoszą mu szczęście i zadają cierpienie. I powieść o byciu obcym, o człowieku uciskanym przez społeczeństwo, rzecz o miłości, o zgubnym wpływie słońca. I wielu innych sprawach.

Upadek – Albert Camus »

Niepokojąca i wciąż aktualna powieść Alberta Camusa. Prezentujemy ją w nowym znakomitym przekładzie Anny Wasilewskiej. Jean-Baptiste Clamence niegdyś paryski adwokat o nienagannym wizerunku, którego pasją było czynienie dobra. Do czasu, gdy zobaczył prawdziwe oblicze świata i ludzi, swoje prawdziwe oblicze. Odtąd rozpaczliwie poszukuje prawdziwego życia, jednak droga jest wyboista.

Mit Syzyfa – Albert Camus »

„Nietrudno zrozumieć, że Syzyf jest bohaterem absurdalnym tak przez swoje pasje, jak i udręki. Za pogardę dla bogów, nienawiść śmierci i umiłowanie życia zapłacił niewypowiedzianą męką: całe istnienie skupione w wysiłku, którego nic nie skończy. Oto cena, jaką trzeba zapłacić za miłość tej ziemi. Jeśli ten mit jest tragiczny, to dlatego, że bohater jest świadom. Bo też na czym polegałaby jego kara, jeśli przy każdym kroku podtrzymywałaby go nadzieja zwycięstwa?”

Cztery powieści – Albert Camus »

Centralnym zagadnieniem twórczości Alberta Camusa jest człowiek. Absurd jego egzystencji, bunt, zdolność do ofiarności i heroicznej walki ze złem, ale także nikczemność, wina, za którą nie ma przebaczenia. Cztery wielkie powieści tego pisarza: „Obcy”, „Dżuma”, „Upadek” i „Pierwszy człowiek” najpełniej oddają cechy jego pisarstwa ukazującego znaczenie ludzkiego sumienia. Albert Camus /albɛʀ kamy/ (ur. 7 listopada 1913 w Mondovi, zm. 4 stycznia 1960 w Villeblevin) – francuski pisarz, dramaturg, eseista i reżyser teatralny. Urodzony w Algierii, kolonii francuskiej, większość kariery literackiej spędził we Francji. Czołowy reprezentant egzystencjalizmu w literaturze. Uważany za jednego z najwybitniejszych intelektualistów w Europie w II połowie XX wieku. Laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1957.

Korespondencja 1945-1959 – Albert Camus, Nicola Chiaromonte »

Lektura tych listów pogłębia i komplikuje sylwetki Camusa i Chiaromontego oraz ich współczesnych. W ich dialogu odsłania się także coś, co można nazwać duchem epoki, w której formowała się tożsamość europejska drugiej połowy XX wieku. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, pochodzącego z Funduszu Promocji Kultury.

Dżuma – Albert Camus »

Metaforyczny obraz świata walczącego ze złem, którego symbolem jest tytułowa dżuma, pustosząca Oran w 194… roku. Wybuch epidemii wywołuje różne reakcje u mieszkańców, jednak stopniowo uznają słuszność postępowania doktora Rieux, który od początku aktywnie walczy z zarazą, uznając to za swój obowiązek jako człowieka i lekarza.

Człowiek zbuntowany – Albert Camus »

Bunt ludzki w swoich formach wysokich i tragicznych jest może tylko ciągłym protestem przeciw śmierci, szaleńczym oskarżeniem losu, który określa powszechna kara śmierci. Sprzeciw wobec śmierci, pragnienie trwania i jasności są motorami tych wszystkich szaleństw, wzniosłych albo dziecinnych. Czy byłoby to tylko tchórzliwe i egoistyczne odmówienie zgody na własną śmierć? Nie, ponieważ wielu zbuntowanych zapłaciło, co trzeba było zapłacić, by móc znaleźć się na wysokości swoich wymagań. Zbuntowany nie domaga się życia, ale racji życia. Odrzuca logiczność śmierci. Jeśli nic nie trwa, jeśli nie ma żadnych usprawiedliwień, śmierć pozbawiona jest sensu. Walczyć ze śmiercią, znaczy więc domagać się sensu życia, walczyć o regułę i jedność. ! Uwagi: Brzegi stron zabrudzone, zakurzone, strony oraz oprawa nieco pożółkłe. Oprawa zarysowana, nieco zagięta, wytarta.

Camus Notatniki 1935 – 1959 – Albert Camus »

Prywatne notatniki prowadzone przez Alberta Camusa w latach 1935-59. Przerwane przez nagłą śmierć. Zawierają osobiste zapiski, jak i pomysły dotyczące poszczególnych utworów. Wyboru, przekładu i objaśnienia do książki dokonała Joanna Guze.