Literackie obrazy ojca

Każdy tata w Polsce ma swoje święto 23 czerwca. To rewelacyjna okazja, by przypomnieć sobie o książkach, przestawiających siłę więzi pomiędzy ojcem, a jego synem czy córką. A tych jest nie mało! 😊

Książka dobrze znana, o której zrobiło się jeszcze głośniej za sprawą serialu Netlixa, oczywiście chodzi o Anię z Zielonego Wzgórza Lucy Maud Montgomery. Mateusz, pojawiwszy się na dworcu odebrać dziecko, zastał na nim samotną Anię. Nie potrafił nie zabrać dziewczynki ze sobą do domu. W ten sposób narodziła się wyjątkowa relacja pomiędzy mężczyzną, który nie odzywał się nigdy niepytany, a gadatliwym dzieckiem, które gadać za nic przestać nie chciało. Starzec przekonany był,  że dzięki niej życie dwojga starszych osób zostanie wypełnione miłością. Mateusz nie potrafił nie rozpieszczać adoptowanej córki i, wbrew srogim przykazaniom swojej siostry, obdarowywał ją prezentami, ale przede wszystkim – miłością i wyrozumiałością.

Kolejnym przykładem mężczyzny, pełnym uczuć dla swojej córki był Rhett Butler z Przeminęło z wiatrem. Po przyjściu dziewczynki na świat, jej tata stwierdził, że jest to najpiękniejsze dziecko, jakie widział i zaczął ją obdarowywać swoją miłością. To dla córki Rhett zaczął mniej pić, bo ta nie lubiła zapachu alkoholu. Kochał córkę ponad wszystko, chciał, aby była najszczęśliwszym dzieckiem – pewnego dnia kupił jej upragnionego kucyka, czemu matka dziewczynki – Scarllet – była przeciwna.

Zarówno Mateusz, jak i Rhett Butler to bohaterowie, którzy przedstawieni są w stereotypowych męskich rolach. Mateusz całe swoje życie poświęca pracy, natomiast Rhett jest kapitanem żeglugi. Mimo wszystko dodany został w ich życiorysie ważny element – miłość do dziecka. W bardzo podobny sposób został przedstawiony Atticus Finch, bohater Zabić drozda, który jest owdowiałym ojcem dwójki dzień – syna Jema i córki Scout. Z dziecięcej perspektywy Scout dowiadujemy się, że jest on człowiekiem zapracowanym, ale też pełnym spokoju i chętnie odpowiadającym swoim dzieciom na nurtujące ich pytania. Zawsze znajduje dla nich czas i chętnie z nimi rozmawia. Nie chciał jednak opowiadać o jednej ze spraw, które będzie prowadzić – podjął się obrony czarnoskórego mężczyzny, oskarżonego o zgwałcenie białej kobiety. W latach 30. XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Dlaczego się tego podjął? Nigdy naprawdę nie zrozumie człowieka, dopóki nie spojrzy się na sprawy z jego punktu widzenia, dopóki nie wejdzie się w jego skórę, nie pochodzi się w jego skórze po świecie… 

Niezwykła książka o miłości ojcowskiej, i sile więzi ojca z córką, o tęsknocie i próbie uczucia – Tętniące serce Selmy Lagerlof. Oszaleć z miłości – brzmi jakże romantycznie, a przecież nazbyt często zwiastuje tragiczne skutki. Do utraty zmysłów może doprowadzić również miłość rodzicielska – jedyna całkowicie niezasłużona, dana raz na zawsze i dosłownie z urodzenia. Tragikomedia łącząca klimat Konopielki z treścią luźno zahaczającą o Balladę o Januszku. Równie uniwersalnie wzrusza, co rani.

Mój ojciec, mój przyjaciel autorstwa Arno i Andre Sternów to poruszająca opowieść o trzech pokoleniach żydowskiej rodziny, które przetrwała dzięki sile ojcostwa. Isidor, Arno i Andre, to kolejni ojcowie, ale również synowie, których decyzje oraz postawy wzajemnie na siebie wpływają. Opisują relację ojciec-syn, przywołując szereg rodzinnych historii, ważnych decyzji oraz codziennych zdarzeń. Ucieczka z rodzinnych Niemiec, zagrożenie życia, troska o najbliższych i chęć zapewniania swojej rodzinie namiastki domu – to wyzwanie, z którymi mierzy się ojciec Arno, tym samym wyznaczając pewną linię ojcostwa, które poświęceniem, wiernością, troską i odwagą porusza czytelnika. Arno i Andre w innych czasach i zupełnie innych warunkach, będą kontynuować pewien wzór ojcostwa Isidora. Książka dzięki wielu ciekawym anegdotom oraz refleksjom autorów na temat ojcostwa i relacji rodzinnych stanowi cenną lekturę, nie tylko dla ojców, śmiało można stwierdzić – dla każdego.

Eddard Stark z Gry o tron śmiało można wyróżnić, jako przykład dobrego, oddanego, ale sprawiedliwego ojca. Jest kochającym mężem oraz wyrozumiałym i dbającym o swoje dzieci rodzicem. Mimo, że był uznawany za zimnego człowieka, do swojej rodziny odnosił się z miłością i serdecznością. Bardzo kocha swoje dzieci i jest w stanie oddać za nie życie. Mimo, że John Snow nie był jego dzieckiem, pokochał go i wychował, jak swojego. Uznawany był za sprawiedliwego, szczerego człowieka, który walczy za to co dla niego ważne. Z pewnością jest znakomitym przykładem wzorowego ojca.

Nagi sad to przejmująca opowieść o miłości ojca i syna. To miłość wyrażana w milczeniu, domysłach, drobnych gestach i nieustannym poszukiwaniu siebie nawzajem. To relacja najbliższych sobie osób, w której syn próbuje sprostać marzeniom ojca. Na motywach powieści powstał nagradzany i popularny film Przez dziewięć mostów, który otrzymał m.in. „Złotą Pragę” (Grand Prix na festiwalu telewizyjnym w Pradze) w 1972 roku.

Tato to wzruszająca saga rodzinna, ukazująca codzienne życie trzech pokoleń przeciętnych Amerykanów, osnuta na kanwie przeżyć pisarza. Bohater powieści, wyrwany z najbliższego otoczenia i rodziny, ulega głębokiemu przeobrażeniu wewnętrznemu w kontakcie z wielkomiejskim światem zmiennych norm moralnych i gwałtownego rozwoju techniki. Zderzenie tych dwóch tak całkowicie odmiennych światów sprawia, że bohater na nowo odkrywa dawne wartości, które okazują się najtrwalsze: miłość do ojca, przyjaźń i wierność samemu sobie. Kochać kogoś, to przede wszystkim pozwalać mu na to, żeby był, jaki jest. To tylko jeden z wielu cytatów, które nas urzekły w tej książce!

Tato, gdzie jedziemy to książka nagrodzona jednym z najważniejszych francuskich wyróżnień literackich – Fémina i nominowana do nagrody Goncourtów.
Jean–Louis Fournier jest ojcem dwóch chłopców, Mathieu i Thomasa. Urodzili się w odstępie dwóch lat, obaj upośledzeni fizycznie i umysłowo. To sprawiło, że autor „dwukrotnie zaznał końca świata”. Już na pierwszych stronach książki wyjaśnia: Mówiąc o dzieciach upośledzonych, ludzie przybierają stosowną minę, jakby mówili o katastrofie. Chciałbym spróbować choć raz mówić o was z uśmiechem. Śmieszyliście mnie często i nie zawsze mimowolnie. Humorem Fournier łamie tabu i uśmierza ból. To jedyny sposób, by przetrwać, gdy człowiek znalazł się na topliście 50 najbardziej zdesperowanych ludzi – wyznaje. Pomyślałem, żeby napisać list do moich dwóch chłopców innych niż wszyscy. Żeby ludzie ich poznali, żeby zaistnieli w społeczeństwie, które ich odrzuca – przecież o takich jak oni przyjaciele się nie dowiadują, ba! Uważają, że ich odejście przynosi ulgę. Chciałem wysoko wynieść Mathieu i Thomasa. Chciałem uczynić ich bohaterami książki! Sukces książki to zasługa tonu, jakim została napisana: bez patosu, bez sarkazmu. W taki sposób nigdy nie pisano o dramacie rodziców upośledzonego dziecka.

W 2008 roku angielska strona Moviefone, z okazji przypadającego w Wielkiej Brytanii Dnia Ojca, poprosiła swoich czytelników o wytypowanie najlepszego filmowego taty wszechczasów. W wyróżnionej osiemnastce znalazł się m.in. Arthur Weasley, ojciec siedmiorga dzieci i dziadek dwanaściorga wnucząt, bohater „Harry’ego Pottera’’. Wielu z Was może zastanawiać się, za co go doceniono? Za to, że nie przykłada zbyt wielkiej wagi do dyscypliny, a jednocześnie jest bardzo oddany wszystkim swoim pociechom, zawsze służy wparciem. Może wydawać się niegroźny ale to prawdziwie bojowy czarodziej, finalnie – szef Biura Wykrywania i Konfiskaty Fałszywych Zaklęć Obronnych i Środków Ochrony Osobistej. Weasley to ojciec zabawny, opiekuńczy, starający się wpoić swoim dzieciom przekonanie, że zawsze należy stać po stronie dobra, postępować moralnie.