Wiek pietnasty zapisal sie w dziejach Polski szybkim rozwojem staropolskiej sztuki wojennej. W powszechnym odczuciu, jak i w opinii znacznej czesci historykow, wojny Jagiellonow na wschodniej i poludniowej rubiezy Krolestwa Polskiego pozostawaly w cieniu wielkiego konfliktu z Zakonem Krzyzackim na polnocy. Racja stanu w polityce monarchii jagiellonskiej stalo sie bowiem odzyskanie Pomorza Gdanskiego i ostateczna likwidacja zagrozenia krzyzackiego. Stad tez zagadnienia ekspansywnej polityki dynastycznej Jagiellonow na terenie Czech, Wegier i Moldawii oraz obrona Rusi i Podola schodzily na drugi plan w dzialaniach polityczno-militarnych i nie cieszyly sie popularnoscia w spoleczenstwie szlacheckim. Mozna zaryzykowac twierdzenie, ze poglady pietnastowiecznej szlachty paradoksalnie podzielala powojenna historiografia eksponujac - nie tylko ze wzgledow naukowych - walke z "germanskim naporem". W tej sytuacji i historycy wojskowi skupiali swe wysilki na opracowywaniu wojen krzyzackich, zbyt zaniedbujac studia nad walkami z poludniowymi i wschodnimi sasiadami Krolestwa Polskiego. A przeciez nie ulega watpliwosci, ze wydarzenia militarne, ktore rozegraly sie w XV w. na terenach Rusi, Moldawii, Wegier, Czech i poludniowo-wschodniej Polski, mialy istotne znaczenie w ksztaltowaniu sie przyszlosci politycznej Europy Srodkowej i Wschodniej.