W książce tej znajdzie Czytelnik zasadniczo odmienną od dotychczasowych teorię wiersza, którego istotę sprowadzono tu do sposobu segmentacji tekstu, dokonywanej arbitralnie. Skoro o wierszu - takie jest nasze przekonanie - można mówić zasadnie tylko w kategoriach prozodycznej delimitacji tekstu, to pojawić się muszą dwa ważne dla teorii wiersza pytania: 1. Czym różni się segmentacja wierszowa od innych typów segmentacji tekstu? 2. Jak funkcjonuje system prozodyjny języka, za pomocą którego segmentacja wierszowa jest możliwa do zrealizowania? Jest to również część pytania o granice wiersza, wyznaczone ramami funkcjonowania systemu prozodyjnego, i o możliwości stworzenia prozodyjnego "weryfikatora" wierszowości tekstu. Pytania te stanowią merytoryczną podstawę książki, a odpowiedź na nie - wykład teorii wiersza. Część drugą książki wypełniliśmy omówieniem poszczególnych historycznych formacji wersyfikacyjnych, a ściślej - staraliśmy się odtworzyć reguły wersyfikacyjne i wewnętrzną logikę rozwoju wierszowania, oczywiście przez pryzmat wyłożonej wcześniej teorii. Dla tak pomyślanej całości potrzebne było krytyczne przedstawienie teoretycznego dorobku naszej wersologii, ukazanie rozmiarów rozrzutu opinii o istocie wiersza i wypunktowanie tych momentów, które bądź nie pozwalały na steoretyzowanie wszelkich jego postaci, bądź sprawiały, że traktować je musieliśmy jako przejaw niekoherencji teorii. Budowana tu teoria wiersza wzięła swój początek z analizy ograniczeń i niekonsekwencji poglądów zastanych. Za bezceremonialny sposób referowania tych teorii i ich niejasności, jak również za silne akcenty polemiczne w niektórych partiach książki piszący te słowa chce przeprosić Czytelnika, zapewniając go, że jedynym jego celem była ostrość spojrzenia na problemy teorii wiersza.