Prezentowany tekst jest ważnym przyczynkiem w dyskusji toczącej się po dziś dzień o najlepszy sposób dokonywania tłumaczenia, o miejsce tłumacza w teologii. Jednocześnie obie Apologie poruszają ciekawe zagadnienia dotyczące natchnienia tłumacza i jego twórczej, a nie tylko od-twórczej roli. Wydaje się jednak, że podstawowa wartość to ukazanie nie tyle konfliktu, co walki o prawdę. Dla obu bohaterów konfliktu, zarówno Hieronima jak i Rufina, dyskusja teologiczna nie była gimnastyką fleksyjną, sporem dotyczącym różnych sformułowań, akademickim roztrząsaniem szczegółów. Prawda, o której pisali, której poszukiwali i której służyli, była treścią ich życia. Stąd pasja, z jaką zaangażowali się w spór, stąd ostry język, stąd szybkie reakcje. W świecie pełnym relatywizmu takie zaangażowanie uczy szacunku. Szacunku dla stron konfliktu, ale także dla Prawdy.