Polska Niepodległa (PN) – polska wojskowo-cywilna organizacja konspiracyjna działająca w okresie od jesieni 1939 r. do połowy 1945 r. na obszarze większości okupowanej Polski (głównie części centralnej)

Organizacja została utworzona 1 listopada 1939 r. w Warszawie z inicjatywy inż. Józefa Sulińskiego ps. „Zawisza”, który został jej pierwszym komendantem głównym. W jej skład weszli początkowo pracownicy Zarządu Warszawy i podporządkowanych mu jednostek organizacyjnych oraz byli członkowie ochotniczych batalionów robotniczych broniących stolicy we wrześniu 1939 r. W późniejszym okresie dołączyli ludzie z innych środowisk, chociaż PN zachowała swój apolityczny charakter. Prowadziła ona działalność w zakresie wydawania i kolportażu własnej prasy podziemnej (m.in. tygodnik „Jutro”, miesięcznik „Głos Wolny, Wolność Ubezpieczający”), szkolenia wojskowego, samoobrony, akcji sabotażowo-dywersyjnych.

W skład Komendy Głównej PN wchodziło 6 Wydziałów: Organizacyjny (szef Karol Mroczkowski "Korczak"), Wojskowy (szef płk Stanisław Giebułtowicz „Żubr"), Informacji (szef Ryszard Toporowski "Topór"), Propagandy i Prasy ( szef NN "Satyr"), Skarbowy (szef inż Anatol Kwiatkowski "Toliński"), Cywilny (szef Stanisław Lemański „Bukowczyk"). Od 1942 r. istniało 8 Okręgów w terenie: I Warszawa, II Woj. Warszawskie, III Lublin, IV Łódź, V Kielce, VI Kraków, VII Białystok, VIII Poznań. Najniższą jednostką była 5-osobowa sekcja, dalej występowały drużyna, pluton, placówka i zgrupowanie.