Levi konfrontuje turecką rzeczywistość ze zniszczonymi marzeniami, welonem niepamięci i brutalnością nacjonalizmu wczesnych lat osiemdziesiątych. Izak, 50-letni, dobrze sytuowany kupiec ze Stambułu, nie jest zadowolony ze swojego życia, nad miarę spokojnego, pozbawionego głębszych emocji, nieciekawego i bezbarwnego. Coraz częściej wraca myślami do czasów rewolucyjnej młodości i postanawia odnaleźć pięcioro przyjaciół z tamtych lat, by wystawić z nimi na scenie tę samą sztukę, którą w latach siedemdziesiątych odegrali razem na deskach szkolnego teatru. Radość spotkania po latach szybko przyćmiewa fakt, że przyjaciele bardzo się zmienili. Żadne z nich nie znalazło szczęścia w miłości, żadne nie zrealizowało młodzieńczych marzeń o sprawiedliwym społeczeństwie. Uczciwość, z jaką konfrontują się z dawnymi uczuciami, tragicznymi przeżyciami i teraźniejszością, powoduje, że spotkanie klasowe staje się okazją do tego, by raz jeszcze spojrzeć wstecz i przemyśleć swoje życie.