Andrzej Rusław Fryderyk Nowicki (ur. 27 maja 1919 w Warszawie, zm. 1 grudnia 2011 tamże) – polski filozof kultury, historyk filozofii i ateizmu, specjalista z zakresu filozofii włoskiego oświecienia, religioznawca, koneser sztuki, dyplomata. Twórca systemu filozoficznego, który nazwał „ergantropijno-inkontrologicznym systemem filozofii spotkań w rzeczach”. Wykładowca uniwersytecki z tytułem profesora, związany z Uniwersytetem Warszawskim (1952-1963), Uniwersytetem Wrocławskim (1963-1973), Uniwersytetem Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie (1973-1991). Współzałożyciel i prezes Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli oraz Polskiego Towarzystwa Religioznawczego. Założyciel i redaktor naczelny pisma „Euhemer”. W latach 1997-2002 Wielki Mistrz Wielkiego Wschodu Polski, członek Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1958 roku. W latach 1934-1937 należał do socjalistycznej organizacji młodzieży szkół średnich „Spartakus”, działającej pod patronatem PPS, następnie w latach 1937-1939 do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej. W 1937 zdał maturę w gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie. Studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Był uczniem Władysława Witwickiego. W czasie II wojny światowej wojny był członkiem socjalistycznej grupy „Płomienie”. Od 1942 roku w Związku Walki Zbrojnej. W latach 1942-1944 był członkiem władz Wydziału Młodzieży PPS i oficerem politycznym III Kompanii im. Komuny Paryskiej w batalionie OW PPS im. Jarosława Dąbrowskiego, redaktorem naczelnym miesięcznika „Światło” i członkiem komitetu redakcyjnego miesięcznika „Młodzież Socjalistyczna”. W latach 1945-1948 działał w lubelskiej PPS. W pierwszych latach po wojnie, jeszcze za czasów swojego członkostwa w PPS-ie, pełnił funkcję attaché kulturalnego przy polskiej placówce dyplomatycznej we Włoszech.