Korespondencja między Rudolfem Smendem (1882-1975) a Carlem Schmittem (1888-1985) jest centralnym dokumentem w historii prawa publicznego. Obaj byli ważnymi autorami w „Richtungsstreit” prawa państwa weimarskiego. W kolorowym bukiecie korespondencji wydanym przez Carla Schmitta jest on najdłuższą i najważniejszą wymianą listów adwokackich ze starszym, sympatycznym kolegą. Schmitt nie zwracał uwagi na nikogo takiego jak Smend. Smend nie opublikował jeszcze żadnej korespondencji. Po raz pierwszy jest więc widoczny tutaj jako osoba. Smend popiera wcześniejsze spotkania Schmitta z Greifswaldem i Bonn. Od kilku lat rodziny są przyjazne dla siebie. Do 1929 r. Korrepondenz jest szczególnie gęsty. Obaj wyrażają się szczegółowo i otwarcie o pytaniach wydziałowych, aktorach i konstelacjach sporu kierunkowego. Po 1930 r., A zwłaszcza w 1933 r., Drogi prywatne i polityczne oddzielają się, ale korespondencja trwa. W 1938 r. Schmitt poświęcił swoją książkę Lewiatana Smend jako „najlepszego towarzysza na niebezpiecznej ulicy prawa publicznego”. Znaczące listy przetrwały również z lat wojny, w których obie zapewniają sobie wzajemnie szacunek, spoglądają wstecz na „spór o kierunek” i ustawiają się politycznie. Po 1945 r. Obaj ponownie silnie wpłynęli na niemieckie prawo konstytucyjne ze swoich przeciwstawnych stanowisk. Osobiste spotkanie nie jest już możliwe. Ale Smend utrzymuje kontakt, nawet obserwując dalszy rozwój i nastawienie Schmittsa. Jeśli korespondencja była początkowo bardzo bezpośrednia i osobista, późne litery zmieniają ton; stają się formalne i pozostają pod prąd ekscytujące. O kwestiach konstytucyjnych i frontach wydziałowych Republiki Federalnej nie wspomina się już. Jednak w ostrych wskazówkach Smend i Schmitt mówią o swoich sprzecznych doświadczeniach „na niebezpiecznej ulicy prawa publicznego”. W 1961 r. Schmitt celowo zrywa kontakt. Korespondencja omawia kwestie i upadek niemieckiego prawa konstytucyjnego w płonącej szklance relacji między dwoma jego kluczowymi graczami. Wydanie uzupełniają liczne materiały. Notatki z pamiętnika ilustrują obraz stosunków weimarskich. Po raz pierwszy publikowane są niektóre ekspertyzy rozprawy Schmitts z działalności dydaktycznej w Bonn i Berlinie. Ponadto tom zawiera dalsze raporty, trzy artykuły opublikowane w odległych miejscach Schmittsa i trzynaście małych, a nie w traktatach konstytucyjnych zawiera artykuł.