Żywot św. Franciszka Salezego tom II - 1934 r

W 1583 w wieku 16 lat zaczął się uczyć w Collège de Clermont (później przemianowany na Lycée Louis-le-Grand) w Paryżu. Rok później, po dyskusji na temat predestynacji, kiedy uznał, że pójdzie do piekła, doświadczył osobistego kryzysu. Jego rozpacz była tak duża, że był fizycznie chory i nawet przykuty do łóżka. Trwało to cały grudzień 1586. W styczniu z olbrzymim trudem odwiedził nieistniejący już kościół Saint-Etienne des Grès (św. Stefana), gdzie modlił się przed obrazem NMP. Tam jego kryzys się zakończył i wtedy zdecydował poświęcić swe życie Bogu i złożyć śluby czystości. Został tercjarzem minimitów. Franciszek doszedł do wniosku, że niezależnie od tego, co otrzyma od Boga, będzie to dobre, bo Bóg jest Miłością. To wierne zawierzenie Bogu jego miłości nie tylko oddaliło jego wątpliwości, ale również wpłynęło na resztę jego życia i na jego nauki. Jego sposób nauczania jest często określany w duchowości katolickiej jako "Filotea", czyli droga do życia pobożnego.

W 1588 Franciszek przeniósł się z Uniwersytetu w Paryżu na Uniwersytet w Padwie, tam studiował zarówno prawo i teologię. Jego przewodnikiem duchowym został jezuita, ksiądz Antonio Possevino. Tu powstała myśl o zostaniu kapłanem. Inteligentny i przystojny Salezy przeszedł różnorodne doświadczenia, które przeniosły jego serce ku Bogu, a nie rzeczom świeckim. Salezy brał różne wydarzenia w swoim życiu za znaki, że Chrystus wzywa go do miłości do Kościoła, kiedyś np. podczas jazdy konnej jego miecz upadł na ziemię i skrzyżował się z innym mieczem tworząc znak krzyża.