==Cudze śmieszności, choć nigdy z własnych nie wyleczą, są jednak silnym lekarstwem.== ==Listy do Adama Sołtana== ==W ciągłej przykładu i słowa postaci ==rozdawaj siebie samego swej braci. ==Mnóż się ty jeden przez czyny żyjące, ==a będą z Ciebie jednego… tysiące ==Listy do Stanisława Małachowskiego== Napoleon Stanisław Adam Feliks Zygmunt Krasiński hrabia herbu Ślepowron – jeden z trójcy wieszczów, największych poetów polskiego romantyzmu. Debiutował w 1828 jako autor przepojonych makabrą opowieści gotyckich. Już wtedy ujawniły się najbardziej charakterystyczne cechy pisarstwa Krasińskiego: jego obsesja cierpienia, zagłady i śmierci, a przy tym wewnętrzny konflikt między życiowym konwenansem a etosem romantycznej walki narodowowyzwoleńczej, dały obfity plon w postaci twórczości literackiej pełnej frenezji, obrazów piekielnych oraz ostrych dysonansów na tle religijnym i społecznym. W późniejszym czasie – około roku 1847, wraz z wydaniem Ostatniego – Wieszcz zastąpił skrajną rozpacz dotychczasowych dzieł przesłaniem etyki chrześcijańskiej, która z czasem, uzupełniona o myśl mesjanistyczną, przerodzi się w żarliwe zawołania do ewangelicznej miłości. Tom 1. 415 s. Tom 2. 335 s.