Pierwsze wydanie Książki Władysława Łozińskiego pojawiło się w 1907 roku we Lwowie i wywołało zachwyt porównywalny do sienkiewiczowskiej Trylogii. Wielokrotnie wznawiana książka, tym razem została opatrzona rozlicznymi przypisami i wstępem znanego historyka kultury staropolskiej Janusza Tazbira. Na całość pracy składają się cztery rozdziały suto okraszone zdjęciami i reprodukcjami z epoki. Pierwszy rozdział poświęcony został zamkom i pałacom, a więc przysłowiowym oczkom w głowie każdego szlachcica. Dbałość o siedzibę swojego rodu i towarzyszący temu przepych determinował każdego przedstawiciela tej warstwy. Z kolei rozdział drugi opisuje dwory i dworki szlachty niższego rzędu i barwne otoczenie owych siedzib. W rozdziale trzecim przedstawiono natomiast ubiory i splendory magnaterii i zamożniejszej szlachty. Ostatni rozdział moim zdaniem najważniejszy traktujący o domu i świecie szlachty i magnatów zawiera opis życia rodzinnego szlachty. Wiele miejsca zostało tu poświęcone przyjęciom, pogrzebom i wszelakim uroczystościom wyprawianym z wielką pompą. Łoziński nie pominął także przedstawienia wpływu kobiet na życie dworskie i zobrazowania licznych podróży i zagranicznych wojaży polskiej szlachty.