Głównym przedmiotem książki jest analiza tekstu Ambasady do Tamerlana, jednak zasięg badawczy Autora jest znacznie szerszy. [] Autor z niebywałą drobiazgowością przywołuje specyfikę średniowiecza, epoki, która nie skłaniała do mobilności, przemieszczania się, a raczej dowartościowywała przywiązanie do miejsca i znanej obyczajowości. Na tym także polega niewątpliwa zasługa Autora dostrzegł zjawisko, które w omawianym okresie historycznym należało do rzadkości i praktykowane było tylko przez nielicznych. []
Bardzo ciekawa jest nie tylko analiza dokonana przez Autora, ale swoisty dwugłos pisze on o podróży, ale także o literaturze o niej opowiadającej. To tekst jest szlakiem, kierunkiem, który przez Burkiewicza jest dodatkowo eksponowany. Uczestnictwo w podróży, poza przełamywaniem codzienności, konfrontuje z bogatym zbiorem nieoczekiwanego, nieznanego, które wymaga rozpoznania. Burkiewicz nie tylko dokonuje tego oswojenia, przybliżając tekst polskiemu czytelnikowi nieznany, ale także prezentuje tę mozaikę różnorodności, która jest związana zarówno z historycznym zapleczem pracy, jak i odmiennością kulturową.