Ludwik Bandura (ur. 3 kwietnia 1904 w Berlinie, zm. 20 sierpnia 1984 w Gdańsku) – polski pedagog.

grób prof. Ludwika Bandury na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku

Tytuł doktora filozofii uzyskał na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu (1950). Od 1957 był docentem, a od 1961 profesorem tej uczelni. W 1965 został profesorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku, a w latach 1961–1968 był rektorem tejże uczelni. W latach 1970–1974 był profesorem Uniwersytetu Gdańskiego.

Był członkiem PZPR[1]. Został odznaczony: Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz odznaką „Zasłużony nauczyciel PRL” (1966)[1].

Zainteresowania naukowo-badawcze Ludwika Bandury koncentrowały się wokół procesu dydaktycznego i jego uwarunkowań oraz zagadnień związku teorii z praktyką w nauczaniu. Ponadto prowadził badania nad problemem trudności dydaktycznych oraz zagadnieniami studiów wyższych.

Pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon II, taras II)