Profesor Tadeusz Zieliński (1859-1944) był najwybitniejszym w Polsce znawcą kultury antycznej. Od 1884 r. związany był z Uniwersytetem w St. Petersburgu, po rewolucji bolszewickiej wrócił do niepodległej Polski i do drugiej wojny światowej był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Ogłosił drukiem ponad 900 prac naukowych w różnych językach. Ich przedmiotem była mitologia, literatura i religie świata antycznego, a także ich dziedzictwo we współczesnej cywilizacji. Cieszył się sławą najbardziej oryginalnego i najwszechstronniejszego badacza antyku, za co uhonorowany był doktoratami honorowymi 11 europejskich uniwersytetów i członkostwem 21 akademii naukowych różnych państw, zaś od sławnych z antycznej wyroczni greckich Delf otrzymał honorowe obywatelstwo miasta. Swoją pracę "Hellenizm a Judaizm" autor napisał w 1927 roku. Niniejsza książka ukazała się w 1927 roku. Stanowi ona część złożonego z sześciu tomów dzieła Religie świata antycznego, pisanie których rozpoczął Tadeusz Zieliński w Sankt Petersburgu podczas pierwszej, a zakończył w Bawarii podczas drugiej wojny światowej. Niniejsza książka ma być zwięzłą odpowiedzią na postawione w tytule pytanie o stosunek hellenizmu do judaizmu. Jeden z rozdziałów każdego z tomów Religii świata antycznego poświęcony jest myślicielowi najbardziej reprezentatywnemu w kontekście treści każdego z tych tomów. W Hellenizmie a judaizmie postacią taką jest Filon Judejczyk, zwany też Filonem z Aleksandrii (ok. 20 p.n.e.–40 n.e.), będący pomostem intelektualnym pomiędzy cywilizacjami żydowską i helleńską. Autor lubi często w swoich pismach odwoływać się do zaufania czytelników. 1 rzecz charakterystyczna, uczeni polecają czytelnikom prac Zielińskiego pod tym względem wielką rezerwę. A gdy we wstępie do francuskiego przekładu „Religji Starożytnej Grecji" Autor zapewnia ufającego czytelnika (lecteur confiant) o tem, że może się obejść bez porównania źródeł, pozwala sobie recenzent niemiecki na uwagę: „Leider vermag Ref. zu dem hier geforderten Vertrauen nicht zu raten" ł). Podobnie się wyraża rencenzent książki prof. Zielińskiego pt. Tragodumenon2). Z powyższego zestawienia, które można rozszerzyć przykładami poznaliśmy różne inkongruencje rzeczowe i metodyczne. Przekonaliśmy się niestety, że zastrzeżenia wspomnianych uczonych są zupełnie uzasadnione. Możemy zatem już teraz polecić czytelnikowi wielką ostrożność w stosunku do wywodów prof. Zielińskiego, nie obawiając się wcale zarzutu hyperkrytycyzmu. Po tym ogólnym poglądzie na metodę pracy Autora przystąpimy do szczegółowego omawiania tej obfitującej w błędy, ale i w ciekawe problemy książki. (fragment)