1. Lubonie Tom II: 315 s., 1975 r.

2. Bracia Zmartwychwstańcy Tom III: 466 s., 1976 r.

3. Boleszczyce Tom V: 281 s., 1976 r.

4. Królewscy synowie Tom VI: 538 s., 1976 r.

5. Historia prawdziwa  o Petrku Właście Tom VII: 327 s., 1977 r.

6. Stach z Konar Tom VIII: 687 s., 1977 r.

7. Kraków za Łoktka Tom XII: 288 s., 1976 r.

8. Jelita Tom XIII: 230 s., 1979 r.

9. Jaszka Orfanem zwanego żywota i spraw pamiętnik Tom XIX: 545 s., 1984 r.

10. Infantka Tom XXI: 393 s., 1983 r.

11. Boży gniew Tom XXV: 392 s., 1989 r.

12. Stara baśń: 446 s., 1976 r.

Józef Ignacy Kraszewski (ur. 28 lipca 1812 w Warszawie, zm. 19 marca 1887 w Genewie) – polski pisarz, publicysta, wydawca, historyk, działacz społeczny i polityczny, autor z największą liczbą wydanych książek i wierszy w historii literatury polskiej oraz malarz. Pseudonimy literackie: Bogdan Bolesławita, Kaniowa, Dr Omega, Kleofas Fakund Pasternak, JIK, B.B. i inne. Kraszewski urodził się w Warszawie w ziemiańskiej rodzinie Jana i Zofii z Malskich. Rodzice mieszkali na Grodzieńszczyźnie w swoim majątku Dołhe koło Prużany. Rodzina pieczętowała się herbem Jastrzębiec, którego praprzodkom rodów herbowych poświęcił później powieść Boleszczyce. Matka szukała w Warszawie schronienia w obawie przed wojną francusko-rosyjską. Oboje rodzice pojawiali się w późniejszej twórczości Kraszewskiego jako wzorce postaci powieściowych. Ojciec, Jan Kraszewski (1788–1864), chorąży powiatu prużańskiego, został przedstawiony w roli seniora rodziny w Powieści bez tytułu (1855). Zofię Kraszewską (1791–1859) syn sportretował m.in. w Pamiętnikach nieznajomego (1846). Józef Ignacy był najstarszy z pięciorga rodzeństwa; najmłodszy brat Kajetan (1827–1896) także zajął się literaturą, był autorem opowiadań i powieści.