Kochał swój las, kanawę i krynicę, która nawet teraz, po tylu latach, jeszcze do końca nie wyschła. Tak miało być jeszcze długo, bo miał dopiero dziewięć lat. Ale nagle, 10 lutego 1940 roku, w niezwykle mroźny poranek do ich domu weszli enkawudziści i padło krótkie: – „Wychodi!”. A potem droga w ciemnym wagonie towarowym na zesłanie w głąb Rosji – „Bóg wie, gdzie, bo cóż mogły przez zamarznięte szpary w deskach zobaczyć oczy dziecięce”.
Od tej pory przez następne lata nigdy w jego oku nie zakręciła się ani jedna łza. Miał tylko jedno pragnienie – przetrwać morderczy mróz, głód i niepewność jutra. Tak minęło sześć długich lat. Już nigdy nie wrócili w strony rodzinne, a te lata zesłania wryły się w serce i pamięć Autora mocno i boleśnie. Pozostaną tam już na zawsze, pojawiając się w snach i wierszach pełnych niepokoju. Po wielu latach opowie o nich właśnie w tej książce.
WydawcaTrzeba nie zapominać, że my wszyscy odejdziemy. Jedni wcześniej, drudzy później. I to jest pewne. Trzeba jednak wierzyć, że nasze przyjście na ten świat i odejście ma jakiś sens i winniśmy spełnić to, co jest nam dane do spełnienia. Lecz my często w tym jakimś pędzie zapominamy się. Może dlatego też zsyłane są na nas cierpienia, tragedie, żeby nami wstrząsnąć, żebyśmy się zatrzymali choćby na chwilę i popatrzyli na siebie, na świat i innych ludzi już oczami innymi. (…) Chodzi o to, żebyśmy odczytali wpisaną w nas kartę naszego powołania i wypełnili je do końca. A potem odeszli bez pretensji do świata, do ludzi. A to odejście nie od nas zależy.
AutorDramat polskich kresów opisany (...) przez Jaroszyńskiego nie ocieka krwią. (…) A przecież w miarę lektury i włos się jeży, i ciarki wędrują po krzyżu. I wreszcie doznaje się najprawdziwszego poczucia owego cudu, który stał się na naszych oczach, kiedy ów wylęgły na rubieżach Azji kremlowski potwór rozwiał się jak trujący opar.