Apostolstwo Modlitwy (AM) – stowarzyszenie w Kościele Katolickim, skupiające świeckich i duchownych. Jego głównym celem jest osobiste uświęcenie członków, a także misja ewangelizacji. Narodziło się w kolegium Towarzystwa Jezusowego (jezuici) we Francji i rozprzestrzeniło na cały świat. AM skupia się zwłaszcza na trosce o rodzinę i wspólnoty parafialne; opiera się na duchowości związanej z kultem Najświętszego Serca Pana Jezus. Każdego roku papież wyznacza intencje Apostolstwa Modlitwy: ogólną, dotyczącą problemów całego Kościoła i misyjną, związaną z ewangelizacją. Hasłami AM są: Kochać i służyć i Modlitwa i służba. Obecnie AM działa w 90 krajach świata, zrzeszając ok. 40 mln osób. W Polsce AM działa od 1871 r., wydając od 1872 r. miesięcznik „Posłaniec Serca Jezusowego”. Od roku 2006 wydaje także biuletyn „Modlitwa i Służba”. Idea Apostolstwa Modlitwy pochodzi od Franciszka Gautreleta SJ (1807–1886), który przedstawił ją na konferencji młodzieży zakonnej w roku 1844, w kolegium jezuitów w Vals koło Le Puy nad górną Loarą (Vals-près-le-Puy) w południowej Francji. W ramy organizacyjne ujął ją teolog i publicysta Henryk Ramière SJ (1821–1884). Jego książka L’Apostolat de la Prière (1859) zawiera podstawy teologiczne dla Apostolstwa Modlitwy. On także rozpoczął wydawanie Messager du Coeur de Jésus. W ikonografii związanej z AM najbardziej rozpowszechnił się wizerunek Serca Jezusowego, którego autorem jest Pompejusz Batoni, namalowany dla jezuickiego kościoła del Gesù w Rzymie w 1760 r. Statuty Apostolstwa Modlitwy zatwierdził Pius IX (1866); Leon XIII dokonał w nich stosownych zmian (1896); zaadaptowano je do potrzeb czasu w Rzymie (1948), ponownie zatwierdził je i ogłosił Pius XII (28 października 1951). Ostatnią wersję Statutów AM zatwierdził Paweł VI (27 marca 1968). Na ziemiach polskich AM funkcjonowało już w latach 60. XIX w. Jednakże dopiero w 1871 r. prowincjał jezuitów Kasper Szczepkowski zapoczątkował jego właściwą działalność, poświęcając kaplicę Serca Jezusowego w Krakowie i uroczyście powołując AM pod nazwą Apostolstwo Serca Jezusowego. Dyrektorem został mianowany Stanisław Stojałowski (1845–1911) i to on rozwijał przykapliczny ośrodek centralny tak, że pod koniec 1871 r. do AM należało ok. 15 centrów: domów zakonnych i parafii. AM rozwijało się gł. w Galicji i było popierane przez polskich biskupów. W zaborze rosyjskim, ze względu na zakazy cara, zaczęło się rozwijać w czasie I wojny światowej. Dzięki ofiarom społeczeństwa katolickiego powstał w Krakowie (przy Krajowym Sekretariacie Apostolstwa Modlitwy) kościół – Bazylika Najświętszego Serca Jezusowego. Konsekracja miała miejsce w 1921 r. Największy rozkwit AM w Polsce nastąpił w okresie międzywojennym. W 1938 r. było już ok. 2500 ognisk AM we wszystkich diecezjach (ponad 750 000 członków)