Film może być realizowany w różnych miejscach: w plenerze, we wnętrzach naturalnych bądź specjalnie tworzonych. Ważnym elementem tworzenia kreacji scenograficznej jest wybór miejsca inscenizacji. Zdarza się, że zdjęcia są realizowane w miejscu rozgrywania się akcji filmu, tak jak w filmie „Warszawa” (reż. Dariusz Gajewski, 2003), lecz nie jest to regułą. Ulice przedwojennej Warszawy z filmu „Vabank” (reż. Juliusz Machulski 1981) grają ulice Piotrkowa Trybunalskiego. Postęp technologiczny umożliwia wygenerowanie stosownej scenerii, tak się stało w wypadku filmu „Pianista” (reż. Roman Polański). Często nawet w sytuacji, gdy miejsce akcji filmowej realnie istnieje, jest ono zastępowane duplikatem lub modelem tworzonym na potrzeby filmu. Dzieje się tak ze względów technicznych, ekonomicznych lub artystycznych. Właściwości danej scenerii (nastrój opowieści, cechy epoki itp.) można tworzyć za pomocą zabiegów scenograficznych np. usunięcie zbędnych elementów przestrzeni naturalnej (jak np. znaki drogowe w filmie historycznym), dodawanie rekwizytów (właściwe dla epoki pojazdy) lub zastosowanie odpowiednich barw i efektów (śnieg, mgła).

Dopełnieniem scenografii są oczywiście kostiumy; dzięki nim widzowie łatwo rozpoznają gatunek filmowy (np. western lub film płaszcza i szpady), epokę czy krąg kulturowy fabuły filmowej. Są kreacją, a nie prostym odtworzeniem prawdy historycznej. Dookreślają one postacie, mówią o ich profesji, statusie społecznym czy charakterze. Podobną funkcię pełni charakteryzacja. Warto pamiętać, że kostiumem filmowym jest także nagie ciało aktora.