W podręczniku omówiono rodzaje i właściwości surowców ceramicznych oraz sposoby formowania, szkliwienia, wypalania, szlifowania i zdobienia wyrobów. Ponadto omówiono procesy technologiczne produkcji porcelany, porcelitu, fajansu i innych rodzajów ceramiki. Ceramika – w rozumieniu tradycyjnym, tworzywa i wyroby otrzymywane w wyniku wypalenia odpowiednio uformowanej gliny. Nazwa tych wyrobów wywodzi się z greckiego określenia κεραμικός (keramikos), które pochodzi z kolei od słowa κέραμος (keramos – ziemia, glina). Obecnie przez ceramikę rozumie się wszystkie tworzywa i wyroby nieorganiczno-niemetaliczne, w trakcie otrzymywania których istotnym procesem jest obróbka cieplna w temperaturze powyżej kilkuset stopni Celsjusza, np. spiekanie lub prażenie. Historia ceramiki sięga paleolitu. Najstarsze znalezione wyroby datuje się na 13 tys. lat p.n.e., szklane 5–6 tys. lat p.n.e., materiały wiążące (wapno, gips) używane są od 2–5 tys. lat. Ceramikę wytwarzali już Grecy, znana jest kultura pilińska z okresu brązu, jedna z zespołu kultur mogiłowych, która zajmowała się obróbką ceramiki. Na terenie Polski ceramika stosowana jest od ok. 7,5 tys. lat.