Tom I-148str

Tom II-167str

Tom III-200str

Maria Jakubina Komornicka (ur. 25 lipca 1876 w Grabowie nad Pilicą, zm. 8 marca 1949 w Izabelinie) – polska pisarka młodopolska, tłumaczka i krytyczka literacka.

Jej rodzicami byli Augustyn Komornicki i Anna Dunin-Wąsowicz, pradziadkiem Teodor Anzelm Dzwonkowski (1764–1850). Pochodziła z zamożnej rodziny ziemiańskiej, dzieciństwo spędziła w majątku w Grabowie. W roku 1889 wraz z matką i pięciorgiem rodzeństwa przyjechała do Warszawy, gdzie pobierała prywatne lekcje u najlepszych nauczycieli (literatury uczył ją prof. Piotr Chmielowski). Jej debiutem literackim była publikacja opowiadań Z życia nędzarza i Staszka w „Gazecie Warszawskiej” w 1892 roku. W 1883 w tej samej gazecie ukazała się nowela Rozłąka. W 1894 roku wydała zbiór opowiadań Szkice. W tym samym roku w „Gazecie Poznańskiej” ukazał się także dramat Skrzywdzeni. Następnie pod naciskami ojca wyjechała do Cambridge, gdzie przez 6 miesięcy uczęszczała na wykłady w żeńskim Kolegium Newnham. Dziennik z pobytu opublikowano pod ironicznym tytułem Raj młodzieży na początku 1896[1] roku. Po powrocie z Cambridge wraz z Wacławem Nałkowskim i Cezarym Jellentą wydała w 1895 roku manifest literacki Forpoczty.