Władysław Zaczkiewicz (ur. 20 marca 1896 w Warszawie, zm. 26 sierpnia 1956) – pułkownik obserwator Wojska Polskiego, historyk wojskowości. Uczestniczył w wojnach o niepodległość i granice II RP z lat 1918-1921, w tym w wojnie z bolszewikami. Został odznaczony Krzyżem Walecznych i awansowany na podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. Następnie, będąc członkiem kadry oficerskiej najpierw 21 Pułku Piechoty (1921), a potem - już w stopniu porucznika - 3 Pułk Lotniczego (1923-1924), był przydzielony do Składów Lotniczych w Centralnych Zakładach Lotniczych w Warszawie. W tym czasie ukończył też studia w Wyższej Szkole Wojennej. W latach 1926-1930 jako porucznik obserwator służył w 32 Eskadrze Liniowej i otrzymał awans na kapitana obserwatora ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku. W tym ostatnim stopniu służył nadal w 3 Pułku Lotniczym w 1932 r. Z kolei w latach 1933-1935 był dowódcą 31 Eskadry Liniowej w VII Dywizjonie Lotniczym, a od 1935 r. 55 Eskadry Liniowej w 5 Pułku Lotniczym. Z okazji jubileuszu 20-lecia II RP otrzymał Medal Niepodległości i awans do stopnia majora obserwatora ze starszeństwem z 19 marca 1938 r. U schyłku międzywojnia był wykładowcą w Wyższej Szkole Lotniczej. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku służył jako oficer operacyjny w Dowództwie Lotnictwa i OPL Armii „Łódź”. Internowany w Rumunii, przedostał się do Francji. Tam został skazany za „gloryfikowanie bolszewizmu” i wydalony z wojska. W Wielkiej Brytanii znalazł w końcu pracę w Wojskowym Biurze Historycznym. Otrzymał brytyjski stopień Squadron Leader RAF. W listopadzie 1945 roku powrócił do kraju. Został przyjęty do ludowego Wojska Polskiego i awansowany na pułkownika. Latem 1946 roku był dublerem szefa sztabu 2 Pomorskiej Dywizji Lotnictwa Szturmowego. Następnie pełnił służbę na stanowisku szefa Wydziału Lotniczego w Sztabie Generalnym i szefa Biura Wojskowego w Ministerstwie Komunikacji. W grudniu 1949 roku, na własną prośbę, został zwolniony z czynnej służby. Pracował w Ministerstwie Kultury i Sztuki na stanowisku wicedyrektora departamentu. Kontynuował pracę badawczą i publicystyczną, drukując artykuły w „Skrzydlatej Polsce”. W 1947 r. ukazała się jego najważniejsza książka monograficzna: Lotnictwo polskie w kampanii wrześniowej 1939 r. (Wojskowy Instytut Naukowo-Wydawniczy, Warszawa 1947). Przetłumaczył też z rosyjskiego pracę N. Artemiewa Wyzwolenie Węgier przez Armię Radziecką (Wydawnictwo Prasa Wojskowa, Warszawa 1950). 18 kwietnia 1951 roku został aresztowany przez Główny Zarząd Informacji. Należał do kilkudziesięciu oficerów fałszywie oskarżonych o stworzenie i działalność w organizacji dywersyjno-szpiegowskiej w ludowym Wojsku Polskim, a wytoczony mu proces polityczny związany był z głośną sprawą gen. Tatara. Po ciężkim śledztwie został 9 lipca 1952 r. skazany na 15 lat więzienia. Zmarł wkrótce po zwolnieniu w 1956 r. i został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie Spis treści Stan lotnictwa polskiego przed wrześniem 1939 r. Plan użycia lotnictwa w kampanii wrześniowej 1939 r. Działania lotnictwa dyspozycyjnego. Brygada pościgowa Działania lotnictwa dyspozycyjnego. Brygada bombowa Lotnictwo sam. gr. op. "Narew" Lotnictwo armii "Pomorze" i "Poznań" Lotnictwo armii "Łódź" Lotnictwo armii "Kraków" Lotnictwo armii "Karpaty" Straty lotnictwa Wnioski z działań