Ukończył gimnazjum w Brodach w roku 1911, po czym wstąpił na Wydział Humanistyczny Uniwersytetu Lwowskiego. Tam do roku 1917 studiował literaturoznawstwo, historię i filozofię.

W 1915 roku podjął pracę na stanowisku bibliotekarza w Bibliotece Muzeum Polskiego w Rapperswilu. W latach 1922-26 odbył szereg podróży naukowych do Francji i Włoch. Na stałe do Polski powrócił już w roku 1927. Tuż po powrocie został nominowany na kustosza Biblioteki Narodowej. Należał do pierwszego Komitetu Redakcyjnego Polskiego Słownika Biograficznego. Zajmował się tam m.in. kompletowaniem kartoteki bibliograficznej i jej selekcji z zakresu politycznych dziejów Polski porozbiorowej.

We wrześniu 1939 roku, jako dyrektor Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego czynnie brał udział w ratowaniu przed zniszczeniem, przez niemieckie bombardowania, zbiorów bibliotecznych. Następnie został aresztowany przez władze okupacyjne i osadzony w Pawiaku. Wkrótce potem został zwolniony z więzienia.

Podczas okupacji swoją działalność skupił na rozwijaniu tajnego czytelnictwa, szczególnie wśród młodzieży. Szacuje się, że uchronił przed zniszczeniem lub przejęciem przez Niemców zbiory liczące około 1 200 000 pozycji.

Po wojnie, już w roku 1945 objął ponownie kierownictwo nad Biblioteką Uniwersytetu Warszawskiego.

W 1956 przeszedł na stanowisko docenta Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego.