Sumptibus Universitatis Jagellonicae — jak czytamy na pierwszej, łacińskiej stronie tytułowej, w serii:,.Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego”, MCLIV (Prace Historyczne, zeszyt 115) ukazało się dzieło, którego autor nawiązuje do tradycji badań zapoczątkowanych w cieniu Wawelu przez Stanisława Kota i z powodzeniem kontynuowanych przez Henryka В а г у с z a. Składa się właściwie z dwóch — jednak ściśle ze sobą powiązanych części, z których każda na dobrą sprawę mogłaby funkcjonować odrębnie. Układ ten sygnalizuje już sam tytuł. W obecnej jednak postaci dopiero obie — syntetyczna i analityczną — tworzą całość, która bez wątpienia zajmie trwałe miejsce w historiografii i nie tylko, książka bowiem, choć napisana przez historyka, ma charakter interdyscyplinarny. Dla autora stanowi syntezę jego dotychczasowych dokonań, oparta jest o ukształtowany w wyniku wieloletnich studiów warsztat badawczy, przemyślenia teoretyczne i penetrację zasobów biblioteczno-archiwalnych w kraju a przede wszystkim za granicą — w Szwajcarii, Austrii i Niemczech.