Książka prezentuje wyniki badań nad stylem poety z Panopolis. W celu objaśnienia cech charakterystycznych tego stylu wprowadzono pionierskie pojęcie określane jako wzorzec wyrazowy. Pozwala ono na obserwację relacji wewnątrztekstowych, które wynikają z operowania przez poetę określonym szykiem części mowy. Na podstawie licznych przykładów autor wskazuje na funkcje wzorców wyrazowych, które odpowiadają za estetyczne aspekty poematu Nonnosa oraz ujawniają związki kompozycyjne pomiędzy partiami narracyjnymi. Uwzględnianie kontekstu, w którym występują powiązane kompozycyjnie wzorce wyrazowe, umożliwia analizę szeregu zagadnień szczegółowych, do których zaliczają się m.in. różnice odnoszące się do zastosowań wzorców wyrazowych oraz różnice wynikające z obecności lub nieobecności zbieżności dźwiękowych oraz ech leksykalnych w ich bezpośrednim otoczeniu. Do takich zagadnień należą również konsekwencje będące rezultatem użycia opozycyjnego szyku części mowy. W końcowej części pracy autor wskazuje na perspektywy badawcze, które oferuje analiza stylistyczna z wykorzystaniem wzorców wyrazowych.