Wyżeł – pies myśliwski charakteryzujący się stójką właściwą tylko tej grupie psów. Wyżły wywodzą się z półwyspu Iberyjskiego. Przeznaczone do polowań w polu suchym, wodzie i w lesie na ptactwo i zwierzynę drobną. Średniej wielkości: od 50 do 70 cm w kłębie. Dzielą się na wyżły brytyjskie (pointer, seter angielski, seter szkocki (gordon), seter irlandzki) i kontynentalne (wyżły francuskie, niemieckie, węgierskie, włoskie i inne). Umaszczenie dowolne, sierść od krótkiej przez szorstką do długiej – zależnie od wzorca uznanego przez FCI. W Polsce niezbyt popularne, zazwyczaj w rękach myśliwych. W latach siedemdziesiątych polski hodowca, Kazimierz Tarnowski rozpoczął próby stworzenia polskiej rasy wyżła. W założeniach Kazimierza Tarnowskiego rasa ta miała być bardziej wszechstronna od wyżła niemieckiego krótkowłosego. Psy miały być nieco mniejsze, co odpowiadałoby warunkom mieszkalnym myśliwych, oraz bardziej odporne na warunki atmosferyczne – szczególnie dla typowej zimy. Krótkowłose, o umaszczeniu ciemnobrązowym. Na przełomie lat 70. i 80. wyselekcjonowano kilka egzemplarzy typowych dla zgłoszonego wzorca. Pod względem wiatru, stójki i szybkości chodów psy te nie ustępowały najbardziej wszechstronnym z wyżłów, a ciętością je przewyższały. Ze względu na podeszły wiek i chorobę hodowcy plany nie zostały zakończone sukcesem.