Pierwszy ważny symbol-opowieść dramatu Wyspiańskiego to Wawel, miejsce, które w czasach artysty było miejscem sporu. Uczestniczył w nim sam autor „Akropolis”, który, stworzył jedną z koncepcji przebudowy tego, ważnego, „narodowego dzieła” wypełnionego historycznymi trumnami i religijnymi symbolami, a na początku XX wieku cmentarzysko-ruinę. Konstruowany na nowo Wawel, i dyskusja wokół niego przeniosła się – w pewnym wymiarze – na karty dramatu. Wyspiański, powołując w pierwszym akcie postaci-rzeźby z katedry wawelskiej posłużył się tymi, o które toczył się spór – o ich miejsce, znaczenie, w ogóle obecność w tym miejscu. W centrum ożywionych rzeźb umieścił aniołów z grobu św. Stanisława podtrzymujących na swych barkach trumnę. W kolejnych aktach odwołał się również do innych form i dzieł pochodzących z tego miejsca – gobelinów przedstawiających historię biblijnego Jakuba, arrasów ze scenami trojańskimi, zatem zilustrowanych opowieści będących kanonem europejskiej tradycji, nazywających istotne, dramatyczne spory znane od stuleci. W „Akropolis” znajdziemy też ożywione wawelskie rzeźby i figurki – ołtarz z rzeźbą Czarnego Chrystusa, posążek Dawida-Harfiarza, czy Chrystusa-Salwatora. Wszystkie te, ożywione w dramacie postaci, podlegają jednak regułom nowej opowieści, która toczy się w kontekście Wielkanocy, bo taki czas „przebudzenia” został im wyznaczony: „Rzecz dzieje się w noc wielką zmartwychwstania”. Wyspiański zatem kreuje nowy świat, a istotny pozostaje dla niego kontekst nie tyle przeżycia religijnego święta, co głębia jego znaczenia. ! Uwagi: Oprawa lekko zabrudzona. Brzegi i strony delikatnie pożółkłe. Druk w stanie bardzo dobrym. Blok spójny