Wykres gorączki jest powojenną historią Polski pod rządami komunistycznymi. Opis wydarzeń jest tu skoncentrowany na okresach przełomów, w których na arenie publicznej poza instytucjami władzy widoczne były inne siły społeczne. Powojenne władze w Polsce bynajmniej nie działały z łatwością ani w próżni, ich poczynania napotykały opór, szczególnie w tych okresach, o których mowa w tej książce. W historii Polski po drugiej wojnie światowej istotnym sprawcą, podmiotem działań, był aparat władzy komunistycznej: instytucje władzy. W instytucjach działali ludzie i, jak to bywa ze złożonymi działaniami, tylko część działań osiąganych rezultatów była zamierzona. Niektóre skutki splotu działań organizacji rządzących i ludzi rządzonych nie były zapewne zamierzone przez nikogo. Publikowane obecnie prace były pisane wstrzemięźliwie: jeśli coś się tu przypuszcza lub zakłada, zwykle mówi się, że są to przypuszczenia i hipotezy. Na ogół Autor nie zgadywał, co działo się wewnątrz grupy rządzącej, nie zaglądał do jej wnętrza, nie mając odpowiednich po temu narzędzi. Niewiele mówi się tu o zróżnicowaniach "frakcyjnych". Opisuje się raczej aktywność instytucji jako całości. Jest to historia pisana na podstawie źródeł dość powszechnie dostępnych, ale w okresie komunizmu często pomijanych. Odtwarzana tu historia była znana wielu jej uczestnikom, nie była tajna, gdy się działa, ale zdarzało się, że ukrywano ją po latach. Niektóre interesujące sprawy trudno było odtworzyć. Należą tu oddziaływania władców ZSRR na rządzących w Polsce. Można było tylko domyślać się treści rozmów, w których jedna strona czuła się zobowiązana do składania sprawozdań, druga zaś komunikowała swoje niepokoje i zalecenia. Do tego, że komunizm się chwiał, że działał w Polsce z trudem i w rezultacie nie przetrwał, przyczyniły się wydarzenia opisane w tej pracy, a w tym opór społeczny, działania niezależne, nieuporządkowane, opozycyjne.