Ta książka to poruszające i autentyczne świadectwo losów polskich naukowców, którzy w 1939 roku zostali aresztowani przez hitlerowców i osadzeni w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen. Autor, Jan Gwiazdomorski, był jednym z nich. Był wybitnym prawnikiem i profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, specjalistą w dziedzinie prawa cywilnego i handlowego. W tej książce opisuje swoje doświadczenia i wspomina swoich kolegów, z którymi dzielił niewolę i cierpienie.

Książka składa się z dwóch części. W pierwszej części autor przedstawia historię aresztowania i deportacji profesorów Uniwersytetu Jagiellońskiego, którzy 6 listopada 1939 roku zostali wezwani na spotkanie z niemieckimi władzami okupacyjnymi i następnie wywiezieni do obozu w Sachsenhausen. Wśród nich byli m.in. Roman Ingarden, Stanisław Kutrzeba, Tadeusz Lehr-Spławiński, Kazimierz Nitsch, Stanisław Estreicher, Władysław Siemaszko i wielu innych. Autor opisuje warunki życia i pracy w obozie, stosunek Niemców i innych więźniów do polskich profesorów, próby nawiązania kontaktu z rodzinami i światem zewnętrznym, a także działania podejmowane na rzecz ich uwolnienia.

W drugiej części autor opowiada o swoim losie po zwolnieniu z obozu w lutym 1940 roku. Przebywał w Krakowie, gdzie kontynuował pracę naukową i dydaktyczną na tajnym Uniwersytecie Jagiellońskim. Był również zaangażowany w działalność konspiracyjną i pomagał innym represjonowanym naukowcom. W 1944 roku został ponownie aresztowany i osadzony w więzieniu Montelupich, skąd udało mu się zbiec. Po wojnie wrócił na Uniwersytet Jagielloński, gdzie pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa i prorektora. Zmarł w 1968 roku.

Książka jest napisana językiem prostym i emocjonalnym, ale jednocześnie obiektywnym i rzetelnym. Autor nie ukrywa swoich uczuć i opinii, ale stara się być wierny faktom i dokumentom. Nie brakuje w niej dramatyzmu i napięcia, ale także humoru i nadziei. Książka jest bogato ilustrowana zdjęciami i reprodukcjami dokumentów, które świadczą o autentyczności opowieści.